Եվ հիշեցի ես հորդ անձրևի տակ…
* * *
Երբ հիշեցի ես հորդ անձրևի տակ
Սլացող կառքը, որ տանում էր մեզ,
Եվ քո խոսքերի կարկաչունն արագ,
Եվ քո աչքերի փայլը հրակեզ․․․
Մտաբերեցի և «Երդեմ» այգին,
Եվ համբույրներըս տարփոս գգվանքում․
Երբ հրահրում էր կուրծքս քո կրծքին
Եվ ալեկոծվում հոգիս քո հոգում․․․
Եվ հրաժեշտը մեր տխուր ու ցուրտ,
Երբ մենք անկարող գրկել մեկմեկու,
Ձեռք էինք պարզում սառն ու անխորհուրդ
Որպես աշխարհիկ ծանոթներ երկու։
Բայց գուցե մնա և քո հոգու մեջ
Բոցեղեն մի երգ, լուսեղեն մի հուշ,
Որպես սիրելի պոետից մի էջ,
Որ ժպտում է միշտ գգվանքով անուշ․․․
1914