Երբ որ ես պըզտիկ էի...
* * *
Երբ որ ես պըզտիկ էի,
- կանչէին ինձ ոսկի տըղայ․
Մեծցա, սիրու տէր եղայ,
- երեսիս գոյնըն կու գընայ․
― Մանկտի՛ք, ձեր արևն ասեմ,
- որ սիրուն՝ քարըն չի դիմնայ․
Սիրուն՝ քար ւ'երկաթ պիտի,
- պողպատէ դըռնակն ի վերայ։
Երբ որ ես պըզտիկ էի,
Մեծցա, սիրու տէր եղայ,
― Մանկտի՛ք, ձեր արևն ասեմ,
Սիրուն՝ քար ւ'երկաթ պիտի,