Երբ վանք են մտնում, մտնում են տաճար,
ուրեմն՝ Աստծուց լսելիք ունեն,
ուրեմն՝ Աստծուն ասելիք ունեն,
ուրեմն՝ լույսը դեռ բաց է մնում,
ուրեմն՝ հույսը դեռ հաց է մնում
եւ ոգու կանչ է ղողանջը զանգի։
Ես ինչ որ ասեմ, քեզ եմ ասելու
ու դրա համար ընտրել եմ վանքը,
թող որ խոսելիս մի մոմիկ վառվի,
լույսը համբուրի նախշը խաչքարի,
մի ձեռքս՝ սրտիս, մի ձեռքս՝ խաչին,
հնչելու եմ ես աղոթքի նման։
Հարցմունքով պիտի շուրթերս բացվեն,
այս ինչպե՞ս եղավ, որ այսպես եղավ,
որ ամփոփարան դարձավ իմ հոգին
կյանքս ծվատող մութ ստվերների,
որ լույսի կողից արյուն է ծորում
եւ այդ ամենը՝ քո աչքի առաջ։
Աշխարհ էր պահվում իմ տան գերանին,
ո՞ւր թռավ խինդը ցավի թեւերով,
ո՞ր հողով ծածկվեց ձեռքը ծիրանու,
տան քարը ինչպե՞ս քար դարձավ հանկարծ,
այս ի՞նչ վերքեր են մխում իմ ներսում,
ո՞ւր է չքացել երկինքը վերից...
Օրերս երգի բառեր են ցիրցան,
կանչում եմ՝ տունս տանս մեջ չկա,
կանչում եմ՝ ես չեմ կանչողը կարծես,
կանչում եմ՝ մայրս դուռը չի բացում,
ինչո՞ւ չի բացում, եւ դուռն էլ չկա,
եւ ես էլ չկամ, եւ ո՞վ եմ հիմա։
Բայց ներիր, ներիր, այս ի՞նչ եմ ասում,
վանքի գմբեթն էլ բացված ճեղք է մի,
կապույտից շողը մի զանգ է կախել...
Ես այդ զանգի մեջ պիտի բնակվեմ,
ես՝ տնվոր ցավի, խելագար ու խենթ,
ես՝ վեր հառնող սյուն, փյունիկվող երազ։
Հայոց երկիրը՝ տաճար Աստծո...
Մոմի լույսն ահա փոխվում է հանկարծ,
դառնում է աչքիս մի Սասնա Դավիթ,
ու ինչ ասում եմ՝ ասում եմ նրան,
ու ինչ չի ասվում՝ ասում եմ նրան,
վերադառնում եմ կամոքն իմ հողի։
Երբ վանք են մտնում, մտնում են տաճար,
ուրեմն՝ Աստծուց լսելիք ունեն,
ուրեմն՝ պիտի պատգամներ տրվեն,
ուրեմն՝ լույսը դեռ բաց է մնում,
ուրեմն՝ հույսը դեռ հաց է մնում
եւ ոգու կանչ է ղողանջը զանգի։
