որ մեծ կարիք ունեն համագործակցնելու եւ,
փոխադարձաբար, միմեանց պակասը լրացնելու։
Կայ անշուշտ մի յատուկ պայքար, որ բնական
է ու անխուսափելի նաեւ, ազգերի միջեւ: Դա
նոյն պայքարն է, որով առաջնորդւում է — եւ
առաջադիմում — կեանքն առհասարակ, բոլոր
կենդանի էակներն ու հաւաքականութիւնները
ընդհանրապէս. — պայքար, որը բխում է ապրելու,
ինքնահաստատուելու եւ զարգանալու,
մեծանալու առողջ բնազդից: Հարկաւ, այստեղ
լինելու են յաղթողներ ու յաղթուածներ - թոյլերը,
անպէտքները, անկենսունակները բնաջնջուելու
են ու տեղ են տալու աւելի ուժեղներին, աւելի
կենսունակներին, աւելի օժտուածներին:
Այդ պայքարը ոչ միայն անխուսափելի է,
այլ եւ ցանկալի, քանի որ «բնական ընտրութեան»
ճանապարհով հաստատւում են միշտ աւելի
ու աւելի բարձր ազգային տիպեր:
Մի պայմանով սակայն, պայքարը պէտք է
կատարուի ազատ մրցման շրջանակում, պէտք է
պայքարեն իրօք ազդային տարրերը, որպէսզի
յաղթութիւնը տանի իրօք ազգայնօրեն ուժեղը ու
պարտուի իրօք ազգայնօրէն անպէտքը: Ուրիշ
խօսքուի՝ պէտք է պայքարեն, յաղթեն ու յաղթւին
մշակոյթները, զինուած մշակութային միջոցներով
եւ ոչ ուրիշ կարգի զէնքերով:
Բնագիտական աշխարհում կեանքի կռիւը
կենդանական կամ բուսական տեսակների մէջ ղե–
