նութիւն, գանգատելու, պատճառ չունի։ Խորհրդային
իրաւակարգի մասին կարելի է ունենալ
շատ տարբեր կարծիքներ, սկսած ծայրայեղ
բացասականից: Բայց չի կարելի ժխտել, որ ազգային
պահանջների ու իրաւանքների վերաբերմամբ
այս իրաւակարգը ոչ միայն համբերատար, այլ
եւ անվերապահօրէն բարեացակամ է։
Խորհրդային Հայաստանում պետական
լեզուն — օրէնսդրութեան, դատավարութեան ու
վարչութեան լեզուն, — դպրոցը — ամէն կարգի
դպրոցը՝ վարից վեր, — մամուլը գրականութիւնը
թատրոնը — բոլոր ազգային են։ Պետական
բոլոր տրամադրելի միջոցները — նիւթական
ու ոչ նիւթական — գրուած են ի սպաս ազգային
մշակոյթի: Ազատութեան այն սահմանափակումները,
որոնք բնականօրէն ու անխուսափելիօրէն
բխում են դաշնակցային կապերից ու
մասնաւորապէս դասակարգային դիկտատուրայից,—
սրանք չունեն ազգային բնոյթ. ազգը
մնում է անկաշկանդ, աւելին՝ ազգը լայնօրէն
օգտագործում է պետութեան բազմազան կարողութիւնները
իր կեանքը ապահովելու, կարգաւորելու ու
բարգաւաճելու համար:
Խորհրդային Հայաստանը — հայ ազգային
պետութիւն է հայի Հայրենիքը:
Այն հանգամանքը, որ հանրապետութիւնը
կապուած է դաշնակցական կապերով Խորհրդային
Միութեան հետ, չի բացասում — ոչ իսկ
