Եթե մի վերին, անհաղթ զորություն
Ներշնչեր քո մեջ սիրտ դյուցազնական.
Հալածեիր դու անարգ բռնություն
Եվ անտեր ազգիդ կարգվեիր իշխան,—
Մի՞թե դու ես, որպես նենգ Վասակ,
Խեղճ ազգըդ պետք է տայիր ոտքի տակ…
Եթե կույր բախտը քեզ և՛ս ժպտեր.
Դառնայիր դու հայ Կրեսոս մեծատուն,
Անթիվ գանձերիդ աշխարհ նախանձեր,
Եվ ամենուրեք թնդար քո անուն,—
Մի՞թե դու ևս պետք է շուռ գայիր
Եվ աղքա՜տ, թշվա՜ռ ազգըդ ատեիր…
Բայց ո՛չ… ո՛վ ազգիս քաղցրախոս երգի
Դու մի պարզ էակ ծնար այս աշխարհ.
Դու ծնար պոետ — սիրո քարոզիչ,
Դու ծնար ազգիդ անկեղծ սիրահար։
Եվ հնչեց քընարդ ազատ, համարձակ.
Նա ոգևորեց մեր սիրտն ու հոգին.
Եվ ահա՛ այսօր հարատև քեզ կյանք
Բարեմաղթում է քո ազգի որդին։
[1888]
ՄՈՒՍԱ
Դարձյալ նո՜ր երազ և նո՜ր ցնորքներ…
Ահա հրճվում է իմ մատաղ հոգին.
Շտապի՛ր, ո՛վ Մուսա, քո սըրբանվեր
Համբույրը դրոշմել երգչիս շրթունքին։
