Էջ:Ալեքսանդր Ծատուրյան Բանաստեղծություներ.djvu/10

Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Այս էջը հաստատված է
ԲԱՆԱՍՏԵՂԾ ՍՄԲԱՏ ՇԱՀԱԶԻԶՅԱՆԻՆ

(25-ամյա հոբելյանի առթիվ)

Եթե մի վերին, անհաղթ զորություն
Ներշնչեր քո մեջ սիրտ դյուցազնական.
Հալածեիր դու անարգ բռնություն
Եվ անտեր ազգիդ կարգվեիր իշխան,—
Մի՞թե դու ես, որպես նենգ Վասակ,
Խեղճ ազգըդ պետք է տայիր ոտքի տակ…

Եթե կույր բախտը քեզ և՛ս ժպտեր.
Դառնայիր դու հայ Կրեսոս մեծատուն,
Անթիվ գանձերիդ աշխարհ նախանձեր,
Եվ ամենուրեք թնդար քո անուն,—
Մի՞թե դու ևս պետք է շուռ գայիր
Եվ աղքա՜տ, թշվա՜ռ ազգըդ ատեիր…

Բայց ո՛չ… ո՛վ ազգիս քաղցրախոս երգի
Դու մի պարզ էակ ծնար այս աշխարհ.
Դու ծնար պոետ — սիրո քարոզիչ,
Դու ծնար ազգիդ անկեղծ սիրահար։
Եվ հնչեց քընարդ ազատ, համարձակ.
Նա ոգևորեց մեր սիրտն ու հոգին.
Եվ ահա՛ այսօր հարատև քեզ կյանք
Բարեմաղթում է քո ազգի որդին։
[1888]


ՄՈՒՍԱ

Դարձյալ նո՜ր երազ և նո՜ր ցնորքներ…
Ահա հրճվում է իմ մատաղ հոգին.
Շտապի՛ր, ո՛վ Մուսա, քո սըրբանվեր
Համբույրը դրոշմել երգչիս շրթունքին։

Շտապի՛ր… ժըպիտըդ այրող, կախարդիչ
Թո՛ղ վառե սիրտըդ հըրով սրբազան,