Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Ավարայրի խոսնակ բլբուլ տըխրաշունչ,
Հայ գարունքին կարոտած.
Նա երգում էր հայի մորմոք ու մըրմունջ,
Հայի փառքը կորուսած…
Նա երգում էր, նա պատմում էր աշխարհին
Հարաչարչար հայ կյանքի
Տըխուր վեպը - հայ վիճակը նոր ու հին,
Հայի խաչը տանջանքի…
Բա՛ց քո գիրկը, հա՛յր գըթառատ, ողորմած
Հյո՜ւր է գալիս քեզ հավետ
Հայի սըրտում լույս-անունով սըրբացած
Ազգի գուսան-Նահապետ։
|
|
ԴԵՊԻ ՎԵ՜Ր
Ես սիրում էի միշտ ելած վերև —
Բարձըր սարալանջ, վաղորդյան զովին.
Այնտեղից դիտել երկինք ու արև.
Այնտեղից նայել կապուտակ ծովին։
Այնտեղ, իմ սիրած ընկուզենու տակ,
Թավիշ-դալարում թարմ օդ շընչելով
Ես զմայլում էի, արբենում անհագ,
Հավերժ անհունին հոգիս ձուլելով։
Այնտեղ իմ հոգին ցընորում ազատ,
Ազատ օրհնում էր ջինջ երկնակամար.
Խանդըս էր մաքուր, տենչըս — անարատ,
Որպես լեռների կուսական դալար։
Այնտեղ իմ միտքը - արծիվ սըրաթև՜,
Իմ զգացումը - նըման խոր ծովին.
Իմ հանգրվանն էր այնտեղ, միշտ վերև —
Վեհ սարալանջը վաղորդյան զովին։
|
|
