Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Մեր գարունն — անվա՜րդ, մեր լույսը — մարա՜ծ,
Թույն է ծովացել մեր տանջված կըրծքում…
Մենք օրորոցից ուսանք մաքառել,
Կըռվի մեջ անցավ բովանդակ մեր կյանք,
Կըռվե՛նք աննահանջ, քանի չենք մեռել —
Կըռվում է և՛ մահ, կըռվում — և՛ փրկանք…
|
|
ՀԱՅ ԲԱՆԱՍՏԵՂԾԻՆ
<այ բանաստե՛ղծ, պոկիր ճակտից
Անվիշտ երգիդ այդ պըսակ.
Թո՛ղ նա հյուսված լինի վարդից —
Նըրան ձըգի՛ր ոտքի տակ…
Այս ցավ օրին, այս սև օրին,
Երբ լո՛ւյսի ենք մենք կարո՜տ,
Անհոգ երգով գընած դափնին
Նախատի՜նք է և ամո՜թ…
|
|
ՀԱՌԱՋ…
Հառա՜ջ, իմ եղբայր… հերիք է, որքան՝
Խըղճուկ, անձնատո՜ւր ապիկար լացին՝
Ողբացի՜ր անլուռ, սըգվորի նըման,
Զո՜ւր սպասելով վարդ–լուսաբացին։
Հառա՜ջ… քաջաշունչ, հաղթական հոգով
Բա՛ց քեզ ճանապարհ — վաղ թե անագան —
Քո հարթած ուղին կը ծածկվի ծաղկով,
Ա՛յլ ուղի չունի քո լույս-ապագան…
|
|
ԱՌԱՋԻՆ ՀԱՄԲՈՒՅՐ
Զմայլուն հայացքով նայում եմ, ինչպես
Գարնան վառ արփին պայծառ երկնքում
Ժըպտում է և, ջերմ սիրահարի պես,
Երկրին առաջին համբույրն է ղրկում։
|
|
