Էջ:Ալեքսանդր Ծատուրյան Բանաստեղծություներ.djvu/124

Մեր վաթանը կըրակն առավ,
Կըրակն ընկա՜ է՛ն օրեն,
Գյոզալ բալիս թուրքը տարավ...
Տունըդ քանդվի՛, անօրեն։

Սև եմ հագել, սուգ եմ անում,
Վա՜յ եմ տալիս սև գըլխուս.
Քեզ եմ կանչում — ձե՜ն չես հանում,
Ո՞ւր ես, ո՞ւր, իմ աչքի լուս...

Ախ սիրտ տվեք, որ դիմանամ
Գըլխիս ընկած ժեռ քարին...
Յա՛ մահ տվեք, որ չիմանամ
Ազիզ բալես ո՜ւր տարին...

3

ՂԱՐԻԲԻ ԵՐԳԸ

Օ՜խտը սարով, օ՜խտը տարով,
Հե՜յ սիրական իմ աշխարհ,
Հեռացել եմ քեզմեն լալով.
Լալո՛վ ընկել սարե՜—սա՜ր։

Կյանք եմ մաշում, սև օր քաշում,
Ընկա՜ծ խալխի դըռներին.
Քո սերն է ինձ հալում, մաշում —
Հոգիս կըտրում էդ սերին...

Կոււլեմ հողիդ կարոտն առնեմ
Հող ու ջըրիդ ես ղուրբա՜ն.
Ա՜խ, ո՞նց անեմ — ճամփեդ բըռնեմ,
Բախտն է կապել իմ ճամփան...

Վա՜յ ղարիբին — ո՛վ ա, ո՛վ չի—
Վայո՜վ կյանքն է անցընում.
Դուրսը մեռնի, չոլում կորչի—
Ո՞վ ա խեղճին հարցընում...