Լսում սոխակին:— Ո՛չ, ամբողջ պարտեզ
Կախարդված նորա երգից ոգեշունչ,
Լսում է նորան, լսում անմռունչ…
II
Ահա ժպտում է և՛ ծաղիկների
Վսեմ թագուհին — վարդը նազելի,
Եվ նորա դեմքին չքնաղ, սիրալիր
Կարծես կարդում եմ. «Պատանի՛, նայի՛ր,
Այն իմ ժըպիտն է, ժըպիտ կուսական
Ոգի ներշնչել երգչին բընության.
Այն իմ հայացքն է՝ անարա՛տ, պայծառ,
Որին նա վառված՝ ձոնում է քընար»:
Նայում եմ շուրջըս — ա՛ջ, ձա՛խ, ե՛տ, առա՛ջ
Ճոճում են ծառեր, ծփում է կանաչ.
Եվ մանիշակը հեզ, կապուտաչիկ
Ժպտում է թաքուն: Բացվել է հասմիկ:
Բացվել են դալար ծաղկալից թփեր
Եվ շուրջ տարածել հովասուն ստվեր:
III
Անվե՜րջ տեսարան… Առաջ եմ գընում,
Եվ որքան առաջ, նույնքան իմ սրտում
Բոցավառվում են սրբազան կայծեր…
Ես աղոթում եմ… և հոգույս լարեր
Ազատ հնչելով՝ մեծ բարերարին
Փառաբանում են երգով սրտագին…
Բայց ահա ինձ հետ և՛ օդասլաց
Երգում են թռչունք: Նայեցեք նորանց,
Տեսեք որպիսի՜ անխարդախ սիրով
Եվ քաղցրահնչուն մեղեդիներով
Նույնպես օրհնում են արարչի անուն.
Եվ երկնքիցը հավետ վառվռուն
Լուսո աղբյուրը սփռելով շողեր,
Ոսկեզօծում է այդ դյութիչ պատկեր:
