Հրճվում է հոգիս… Բայց, ավա՜ղ, հանկարծ
Տխրության ամպեր իրար կուտակված՝
Ծածկում են աչքիցս այդ անպատմելի
Սրբազան պատկեր — պարգևն արարչի.
Ծանր զգացմունք է պաշարում հոգիս,
Այլ պատկերներ են նկարվում աչքիս…
Մինչդեռ բընության լայնարձակ գրկում
Փոխադարձ սուրբ սեր և կյանք է եռում,
Մարդկային կյանքը… օ՜, արարի՛չ տեր,
Որպիսի՞ տխուր, դառն հակապատկեր…
Բռնությո՜ւն, կապա՜նք, ո՜խ դըժոխային
Ճնշում, խեղդում են կյանքը մարդկային…
Եվ ո՞ւր է անկյուն այս չար աշխարհում,
Ուր թույլն, անզորը չի հարստահարվում…
1888, 5 ապրիլի
*
(Օր. Սոֆիա Դ.–ին)
Սիրավառ սոխակն յուր անուշ երգով
Սեր էր ներշնչում դեռաբույս վարդին.
Սիրահար երգիչն յուր անկեղծ քնարով
Սեր էր նվիրում մատաղհաս կուսին։
Եկավ վառ գարուն — և վարդը ծաղկեց,
Նորա ջերմ սիրով հագեցավ սոխակ.
Անցա՜ն տարիներ… և կույսը փթթեց,
Բայց երգչի սերը մընաց անպըսակ…
1888, 15 ապրիլի
ՍԻՐՈ ՎԻՇՏԸ
Որպես վառ կոկոն քաղցրաբույր վարդի,
Նոր փթթում էիր կյանքի ծաղկոցում,
Երբ հեզ հայացքըդ շնչեց ինձ հոգի
Եվ սիրո կայծը վառվեց իմ կրծքում։
