Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
ԱՆՋԱՏՄԱՆ ԺԱՄ
Տո՛ւր ինձ քո ձեռքը, ո՛վ կույս նազելի,
Թող վերջին անգամ սեղմեմ ես նորան
Իմ մատաղ կըրծքին, ուր անջնջելի
Դրոշմված է պատկերդ չքնաղ, կուսական։
Թող վերջին անգամ քեզ հետ միասին
Վայելեմ սիրո անհուն քաղցրություն,
Եվ ջերմ արցունքով քեզ, ընկե՛ր անգին,
Վկայեմ սըրտիս վառ մտերմություն։
Եվ սիրանվեր համբույրն անուշիկ
Թո՛ղ վերջին անգամ անջատման ժամում
Սրբազան ուխտի դըրոշմե կընիք
Մեր սիրաբորբոք մատաղ սրտերում։
1888, 15 դեկտեմբերի
|
|
ԱՌԱՔՅԱԼ
Խոսի՛ր, առաքյալ վեհ ճշմարտության,
Քանի չեն փակվել քո սուրբ շըրթունքներ.
Անարգի՛ր «եսը» գոռոզ մարդկության,
Հարվածի՛ր անխնա նորա չար գործքեր…
Թո՛ղ նա կատաղի, որպես փոթորիկ,
Կարկուտ ու հեղեղ թափե քո վերան,
Դու այդ համարիր մի անզոր ալիք,
Եվ ազատ քայլե՛ քո փշոտ ճամփան…
Մարտնչի՛ր անվախ, որպես քաջ զինվոր,
Անկաշառ խոսքի դրոշակը ձեռքում.
Եվ մի՛ վհատիր, թե դու էլ մի օր
Պիտ ընկնես կյանքի գոռ պատերազմում։
Այո՛, դու կընկնես — և քո անշունչ դին
Մայր-երկրի կրծքում փոշի կըդառնա,
|
|
