Օ՜, երգեր, երգե՛ր— միա՜կ վըկաներ
Աշխարհի համար թափած արցունքիս.
Ձեզ միշտ ծընում են դառնաղե՜տ ժամեր,
Երբ փոթորիկ է պաշարած հոգիս…
Ծընվո՜ւմ եք, դիպչում մարդկանց սըրտերին,
Որպես ալիքներ կարծըր ժայռերին…
ԵՐԲ ԱՂԵՐՍԱԼԻ…
Երբ աղերսալի խոսքով համոզման
Ես ազատեցի քո կորած հոգին
Մաշիչ խավարից անկման, մոլորման.
Եվ ողջ էությամբ դու խոր տանջանքին
Անձնատուր եղած՝ դառն անիծեցիր
Քեզ պատող արատն ու արտասվեցի՛ր.
