Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Շունչըդ մահաբեր,
Մարդկանց, բնության
Բերում են ավեր…
Լռում է գետակ
Անտառի խորքում,
Մարում սեր, փափագ
Ե՛վ մարդու սրտում.
Ծաղիկն է թոշնում
Բըլուրի կրծքին,
Ժըպիտը սառչում
Մարդու շրթունքին…
Գնա՛, ցուրտ ձմեռ,
Արի՛, ջերմ գարուն,
Բե՛ր մեզ կյանք ու սեր,
Լույս, եռանդ, ավյուն.
Բե՛ր մեզ դու պայծառ
Արև ու աստղեր,
Հույսերի աշխարհ,
Գարնա՜ն երազներ…
Բե՛ր ծիծաղ անհոգ.
Անհոգ րոպեներ,
Խանդ. հույզ ու բորբոք,
Սիրաշունչ երգեր.
Բե՛ր անուշ զեփյուռ,
Անձրև զովարար,
Կարկաչուն աղբյուր,
Սար ու դաշտ դալար…
[1892]
|
|
ԿՅԱՆՔ
Ո՛չ, ատելի չես, դու, կյա՛նք վշտալից,
Երբ քո խռովահույզ, բազմահոգ գրկում
|
|
