Երկուսըս էլ ճնշված կյանքի խաչի տակ,
Երկուսըս էլ ճակատագրից հալածված —
Մենք կյանքի մեջ ժառանգել ենք մի վիճակ.
Եվ մի՛ վիշտ է մեր սրտերին ծանրացած…
Օ՜, տո՛ւր ձեռքըդ… թող մեր անհույս արցունքներ
Բուռըն սիրով իրար խառնվին, միանան.
Գուցե, ընկեր, մեկտեղ տանջվող մեր սըրտեր
Մի նոր ուրախ կյանքի աղբյուր մեզ բանան…
11 փետրվարի 1895 թ.
♦
Մատաղ կրծքում սիրտ զգայուն,
Ոսկի հույսեր կրծքի տակ.
Պայծաո դեմքին աչեր փայլուն.
Աչերի մեջ — սիրո կրակ.
Թե ժպտում է — գարնան քնքուշ
Վարդ է բացվում շրթունքին.
Թե խոսում է — ձայնիկն անուշ
Կախարդում է իմ հոգին…
Եվ ամեն ժամ, երբ տեսնում եմ
Այդ նազելի էակիս,
Ես վառ սիրով փայփայում եմ
Նստած ես իմ ջերմ կրծքիս, —
Ինձ թվում է, թե մահ չկա՛,
Մահու ժամն է — լոկ երազ.
Եվ չեմ ուզում ես հավատալ,
Թե կյանքն ունի և՛ օրհաս…
16 փետրվարի 1895 թ. Մոսկվա
