Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Երգում էի քնարս լարած՝
Մեր կյանքի լույս օրերում.
Երգում էի բլբուլ դառած,
Քանի վարդ կար հայ երկրում։
Ա՜խ, ի՞նչ սրտով երգեմ հիմիկ,
Քեզ ի՞նչ սրտով ողջունեմ.
Փուշ են դառել վարդ ու ծաղիկ,
Էլ ես ուրախ երգ չունեմ։
Մեր տուն ու տեղ — հող, ավերակ,
Մեր լույս–օրերն խավարել.
Մեր հույսերը սև մոխրի տակ,
Մեր դարդերը ծով դառել…
Ամպ ու թուխպ է եկել, պատել
Հայ եղբորս սև կյանքին.
Երկար լալուց արցունքն հատել,
Էլ վե՜րջ չըկա տանջանքին…
Սիրո՛ւն գարուն, կանա՛չ գարուն,
Քեզ ի՞նչ սրտով ողջունեմ,
Դու մեզ բերիր լաց ու արյուն —
Էլ ես ուրախ երգ չունեմ։
Մոսկվա, 1896 թ.
|
|
