Այս մեռելական տողերը կարդալով ակամայ դողացի. սոսկալի սարսուռ մը ելեքտրական ցնցումի նման՝ մարմնոյս մէջ շրջան ըրաւ:
— Անշո՛ւշտ, ըսի մտովի, այս տետրակը իր մէջ պարունակելու է խորհրդաւոր անցեալի մը յիշատակը և թերեւս կնոջ մը խորտակուած սիրտը...
Այս մտածումներուն մէջ էի, երբ յանկարծ սենեակին դուռը բացուելով՝ անծանօթ բարեկամս իր վեց տարեկան սիրուն աղուն ձեոքէն բռնած ներս մտաւ:
Իսկոյն ձեոքս իրեն կառկառեցի, այցելութեանս նպատակը բացատրելով: Ինքզինքս ծանօթացնելու հարկ չէր մնացած, որովհետեւ այցետոմսս սպասուհիին հետ կանխաւ իրեն ղրկեցի:
Իր նկարագրութիւնը աւելորդ կը համարեմ, դէմքին ու հոգիին արտայայտութիւնը ապրած միջավայրին կատարելապէս կը համաձայնի. սակայն չմոռնամ յիշել թէ իր ամրողջ տխրութեանը մէջ գրաւիչ ու համակրելի երեւոյթ մը անուշ սրտագրաւում մը ունէր:
— Շնորհակալութիւնս կը յայտնեմ ըսաւ նստելով եւ փոքրիկը գիրկը առնելով, արժանիքէս վեր կը գտնեմ ձեր յարգանքներն ու համակրանքը․ բացառիկ շնորհ մը՝ որ ձեր սրտին ազնուութեան ապացոյցն է:
— Շնորհակալութիւն շարժեր. դուք ձեր օգտաւէտ գրչով, սփոփիչ արհեստով եւ տաղանդաւոր մտքով իրաւամբ ամենուն համակրանքն եւ սէրը գրաւած էք.
