Այս կիրակի Պ. Մ... այցելութիւնը վայելեցի ժամերով երէկ գիշերուան երեկոյթին ներկայ եղողներուն վրայ հեգնական կատակաբանութիւններ ըրաւ․ խիստ զուարճացայ զուարճախօս երիտասարդ մըն է, քոյրս ալ իրեն շատ կը համակրի:
Օրուան խնդիրներու, բանաստեղծութեան եւ ամերիկեան բարքերուն վրայ խօսելով՝ անմեղօրէն երկար ժամեր անցուցինք։
Երեկոյին դրան առջեւ կայնած էի. Պ. Մ. փողոցէն կ՚անցնէր. գոցէն կ՚անցնէր, ինծի մօտենալով ձեռքս սեղմեց ու ֆրանսերէն լեզուով ա վու մա բանսէ ըսաւ: Կարմրեցայ. ի՞նչ կը նշանակէին այս խօսքերը, պարզ սիրային արտայատութիւններ չէի՞ն: Շկնելս նշմարելով անմիջապէս խնդածաղիկ (բանսէ) մը եւ նուիրեց եւ աւելցուց.
— Այս ծաղիկին ֆրանսերէն անունն ալ հայեէրէնին չափ սիրուն ու խորհրդաւոր է:
Իր կատակաբանութիւններուն բաւական վարժ էի, ըրածին բառախաղ մը ըլլալը զգացի:
Գիշերը ընդերկար իր այս կատակին վրայ մտածելով անքուն անցուցի. չափազանց յուզուած էի. տարօրինակ նոր յուզում մը որ կեանքիս մէջ երբեք զգացած չէի:
Շաբաթ մը կայ որ տեսած չեմ Պ. Մ...ը. կարծես ինքը հոգիիս անհրաժեշտ պէտքերէն մին դարձեր է, գիշեր ցերեկ միշտ անոր վրայ կը մտածեմ, ու կ՚զգամ թէ կը սիրեմ զինքը:
— Սէրը միթէ այսպէ՞ս պիտի սկսէր, իր գալը կանխաւ չպիտի՞ զգայի:
Այսպէս կը խորհիմ հիմա պատուհանէս առջեւ նստած՝ անհուն ծովային հորիզոնը դիտելով:
