լալ. օդնութիւնըէ որ նա Էր աչքերով աեսնէ ՛նրա՛նք ով ինքն էրե՛ն է բժշկսւ մ*
Հադարաւոր շաւիղներ վանք որոնցով գեռ ոչ ոք չէ գնացհլէ Հ աղա բա լոր աոսղջութիւններ կան ե թաքուն կդդէներ կեանքի* Զսպառլած ու չգանւած են գեո. մարգն ու ն(ս1Ո}կայ| յւ(ւ ԱշխարՀը*
ԱրթնացԷք ե ուշադէր եղէք, ով մենաէլներ* ԱսլագայԷց դէսլէ մեգ Հովեր են մ թփում
գողաբէկ թևերովք և ք*արէ աւեաէքը Հաս՛նում է նուրբ ական^ներէն ւ
Րուք այսօր ւայ մեն ակլներ7 ով վա ար եալն եր , դուք պկաք կ մէ ժամանակ մէ ամբողջ ժողովուրդ կաղմէք* ձեգնէց, գուք որ ինքներդ ճեղ քնարեցիք ք ձեգնէց սլկաք կ մի րնաէր ժողովուրդ մե ծսւնայ. — ե
սրանից-Ղ՝ե րմարգր ։
ճշմարիա եմ ասում ք մէ սէրուն բուժավայր ւղէաէ դաոնայ երկիրը* և արդէն նոր բուրմունք կ գալիս դրանից ք մէ փրկարար բուրմունք,— և մէ նոր Տոյսէ
3.
Երբ Զր ադա շար այս Էւօսքերն ասաց, լս՛եց ինչ-սլկս լռում կ մէկբ, որ իր վևր2ին խօսքր չէ ասել, երկար կշռեց նա կասկածով փա յար իր ձեոքում* Վերջապկո էւօոեց այսսլէս, —՛ե նրա ձայնը փոիւ-ւել կր*
Արդ գնում եմ մենակ, իմ աշակեբաներ* *հուք էլ Հեոացէք ինձնից և գնացէք մենակ* Այսսլէս եմ կամենում ես*
ճշմարիա եմ ասում, Հեոացէք ինձնից և սլաշա-
