— 73 —
հոդի մուրալ գիտէ, երբ նրան մի կտոր միս են մերժում։
Դուք սիրում էք ողբերգութիւններ և ինչ սըրտ է լացացնոլմ. ես սակայն կասկածանքով եմ վերաբերւում ձեր շուն-զգայականութեան։
Ձեր աչքերը դաժան են և մոլի հայեացքով տանջւողներ էք որոնում։ Ձեր հեշտասիրութիւնը չէ, որ կերպարանափոխւել և կարեկցութիւն է կոչւում։
Մի օրինակ էլ բերեմ. քչերը չեն նրանք, որ իրենցից սատանաները հալածել կամենալով՝ իրենք գնացին խոզերի մէջ մտան։
Ում համար ժուժկալութիւնը ծանր բան է, նրան չպէտք է խորհուրդ տալ, որպէսզի այդ դժոխքի ճանապարհ չդառնայ և ցեխ ու կիրք հոգու համար։
Կեղտոտ բաների մասին եմ խօսում։ Այդ չէ ինձ համար ամենավատ բանը։
Իմացութեան ձգտողը սիրով չէ մտնում ջուրը, ո՛չ թէ, երբ ճշմարտութիւնը կեղտոտ է, այլ երբ այդ ծանծաղ է։
Ճշմարի՛տ եմ ասում, կան իսկապէս ժուժկալ մարդիկ․ որոնք մեղմ սիրտ ունեն, սրանք աւելի ոիրով և առատ են ծիծաղում քան դուք։
Սրանք ծիծաղում են նոյն իսկ ժուժկալութեան վրայ և հարցնում, «ի՞նչ է ժուժկալութիւնը։
Յիմարութիւն չէ՞ ժուժկալութիւնը։ Սակայն այս յիմարութիւնը ինքը եկաւ մեզ մօտ և ոչ մենք նրա։
Մենք սիրտ և տեղ տւինք այդ հիւրին. և նա ապրում է մեզ մօտ,—թո՛ղ մնա՜յ, որքան կուզէ»։
Այսպէս խօսեց Զրադաշտը։
