Այս էջը սրբագրված է
նա՝ ոչ մի կապով կապուած չը լինելով նստարանին, ընկաւ վայր: Նոյն րոպէին, փոքրիկ Կլօսը վրայ հասաւ:
—Վա՜յ, տունս քանդուեց, աղաղակեց նա պանդոկապետի օձիքից բռնելով. դու
սպանեցի՛ր իմ ստնտուին. մէկ տե՛ս, այն վերքը՝ որ դու բացիր նրա ճակատում։
—Այո՛, վա՜յ ինձ, պատասխանեց պանդոկապետը, ձեռքերը պաղատագին վեր բարձրացնելով. ես նորից անկարող եղայ իմ զայրոյթը զսպելու... Իմ փոքրիկ Կլօս, ես
