Այս էջը սրբագրված է
ԽՈՇՈՐ ԱՍԵՂԸ
Կար մի անգամ կարկատանի մի ասեղ, որ իրան կարի ասեղի չափ նուրբ էր համարում։
— Ուշադիր եղէ՛ք, և ինձ լաւ բռնեցէ՛ք, ասաց խոշոր ասեղը այն մատներին, որ նրան պիտի բռնէին: Չը լինի՛ թէ ինձ վայր գցէք, որովհետև, եթէ ընկնեմ, ես ա՜յնչափ նուրբ եմ, ա՜յնչափ նուրբ եմ, որ վստահ եմ, թէ չէք կարող ինձ այլ ևս գտնել:
—Լա՛ւ, լա՛ւ, դուք անհոգ եղէ՛ք, ասացին մատները և նրա մէջքից բռնեցին:
—Մէկ լա՛ւ մտիկ տուէք, ես գալիս եմ իր շքախմբով, ասաց խոշոր ասեղը, իր ետևից քաշ տալով մի երկար թել, որի ծայրին հանգոյց չը կար։
Մատները ասեղը մխեցին մի խոհարարուհու հողաթափի մէջ, որի վերի մասի
