քաղաքը ազատ պահելու համար կարգադրում է որ կիրակի օրերը փողոցում առևտուր չլինի։
Նուրայտին Քոթիթ անունով տամղաչին գալիս է Անի և տեսնում է, որ այդտեղի քահանաները ունեն յարլըկ (հրամանագիր якрлык), որով ազատվում են «թաժ ու տամղա տալուց և հաստատում է նույն արտոնությունը «վասն յերկար կենդանութեան փաթշահին»:
Մի ուրիշ անգամ էլ անհայտ տամղանիներ (դրոշ է դներ, կնքողներ) նույն արտոնությունն են հաստատում «վասն յեր կար կենդանութեան պատրոնաց մերոց Ս հիպ Դի անին և Սահմատին և «Քարիմ ադինին»:
Սրանք հավանորեն օտար տիրողների շնորհներն են: Ահա և հայ տերերի գլխավորապես Զաքարյանների կարգադրությունները:
1301 թվականին Իվանեի որդի Աղբուդեն Շինշահի հրամանով գալիս է Անի, տեսնում է քաղաքը աղքատացած «և խիստ ի վեր մնացել ղի շատ հարկ էր ի վերաց դրած, որ ի սկզբանէ չէր եղել»: Եվ նա վերացնում է երեք հարկ ի սկզբանե չէր եղել: Եվ նա վերացնում է երեք հարկ՝ 1) եզին Հադրն, որ երեևի, եղների վրա դրած մի հարկ էր: 2) «կովին համրելեն» (կովի գլխահամար) և 3) «ոչխարին աղլհակն» (Հարկ ոչխարի փալախներին):
Դամղաճի խիթարը, որ Գրիգոր Խուցիսին որդին էր, պարոն Ադրուդի հրամանով, վերադրել է «քասանկին գամղեն»: Թե քաղաքու թե դրսից եկած ապարանքի համար և պատվիրում է, որ «ներկարարն զվաճառաիքն քասանիկ չառնեն»:
1320 թվականին մեռնում է Աթսրեկ Շահնշաը (Զաքարյաններց), մեծ տրտմություն պատճառել աշխարհին: Նրա այրին խուսափել է տիկինը, որ Շամշադին Սահիպ դիվանի դուստրն էր: Թե որ տրոնի Հոզու փրկության և թե իր եղբայրների աշակերտության համար վերացնում է իրանց տոհմային կալված կազմող Անիում «կովերոյն և զիշանուն զհամբերելեն և զդոնազիրն»:
Տիրողների այս անդորմությունները անշուշտ թեթեու
