նստեցրեց երիտասարդին իր պապերի գահի վրա իսկ ինքը, ազնիվ ու անշահասեր հեռացավ ասպարեզից։ Մինչև իսկ չփորցեց իր ահագին հեղինակությամբ պաշտպանել եղվորությունը երբ նա իր բյուզանգամոլ հակումների պատճառով, ավադրության մասնակից համարվեց ևհալածականդարձավ։ Անշուշտ այդ բյուզանդամոլությունը մեծ սառնություն մտցրեց Վահրամի և Գրիգրոր Մազիստրոսի մեջ։ Որպիզի կսկիծով լսած պիտի լիներ նա։ Կյանքի վերջին ժամանակներում, թե ինչպես այդ եղբորորդին վախկոտության տխուր պատկերը եռեսին բջնի տվեց կայսրին ընմիշտ հերացավ պապերի հողից։
Տեսնենք մենք որ դավադրությունը իր գործը կատարեց։ Տեսանք որ Գագիկը գուցեա անփորձարձանքոըթյունիցփոքրին երեսուն երիտասարդ, լսեց Վահրամի խորհուրդը և գնաց Բյուղանդյաում կորստյան վեհ գանելու: Ուր էր այդ ժամանակ Վահրամը: Այստեղ, երևի, այստեղ, Արփաչայի այրուձորում մենակ վշտի հետ: Այնտեղ, վերևում, նրա ամրոցն էր շրջապատված սքանչելի և ամրապատ պարիսպներով ու աշտարակներով, ինչպես ասում է Մագիստրոսը: Հայաստանի մեջ կար մի ուրիշ այդպիսի գեղեցեցիկ ու պինդ ամրոց: Նույն Մագիստրոսը բացասական պատասխան է տալիս, իհարկե, չհամեմատելով այդ փոքրիկ ամրոցը Անիի բերսի հետ: Ահա այդտեղից, իր Վանրամաշենից, ցած էր իջնում բարեպաշտ մեծ ծերունին, մտնում էր իր Մարմաշենը, սրտի դառնության դեմ մծիթարություն էր որոնում աղոթի երկնքի առաջ խոնարհությամբ գլուխ իջեցնելու մեջ և ապա ալեզարդ հոնքերի տակից խոժոռ հայացք էր որդում դեպի հարավ դեպի Ալաջայի որոտը ուր կատարյալ տեր էլ դարձել դավադրությունը:
Երկար չտևեցին ծերունու այդ օրերը Անիի մեջ հաստատված նույն կուսակալը վեճի բռնվեց Դվինի Ամիսպասարալելի էմիրի հետ: Դեռ հազիվ մի տարի էր անցել Անին հափշտակելուց և ահա պատերազմ բորրոքվեց: Հույները հաղթեցին իսկ Աբուվարը նրանց վրեժը Արարատյան դաշտի հայերից հանեց սրով և հրով տանջում էր նրանց, մահմեդականացծում էր իր գտած հաջողություններից հանգնացած՝ նա
