Այս հատորին մէջ արձանագրուած կը գտնենք հետեււեալ բացատրագիրը, որ ինքնին վկայութիւն մըն է հեղինակի սկզբունքայնութեան մասին.
«Թէեւ 1987 թուականին, Ս. Ներսէս Շնորհալի Գրական Ֆոնտի Ա. Մրցանակին արժանացած այս հատորը, համաձայն Ֆոնտի կանոնագրական կէտի տրամադրութեան, պէտք է հրատարակուէր նոյն Ֆոնտի կողմից, սակայն հեղինակը յարգելի պատճաոով գերադասեց հրատարակել ինքը՝ ի յիշատակ իր թանկագին մօր և քրոջ՝ Աննա և Սեդա Անտոնեանների»:
«Սոյն հատորի հասոյթը յատկացուելու է 1988 թուականի Դեկտեմբերի 7—ին Հայաստանում տեղի ունեցած տարերային աղէտից տուժածներին»։։։։:
Երկու պարագային ալ բանաստեղծի կեցուածք։ Ւր հարազատներուն, իր ժողովուրդին հանդէպ արժանապատիւ կեցուածք:
Պոստոնեան մեր կարճատեւ տեսակցութիւնը եղաւ պատճառ, որ մեր միջեւ երգի ճամբով նետուի բարեկամութեան կամուրջ մը և ահա Հալէպ մեր վերադարձէն ետք ստացանք բանաստեղծական այն չորս հատորները, որոնք հունձքն են 80—ամեայ բանաստեղծին։
Այս էջերը, պարզապէս աբդիւնքն են վերոյիշեալ հանդիպումին, առանց որուն այս այգիներուն մասին լոկ լսած պիտի ըլլայինք և կարելիութիւնը պիտի չունենայինք ոչ անոնց բուրմունքը զգալու և ոչ ալ այգիին միրգերը համտեսելու։
Հիմա մեր խօսքը Արմանտին հրատարակած երկրորդ գիրքին մասին է։
