Էջ:Արմանտ բանաստեղծը, Թորոս Թորանեան.djvu/52

օ

-Որպէսզի լոյս ծագի անյոյս
հոգում մարդկանց,
Ու շողշողայ շեղբն արևի արիւնլուայ,
Շառագունի ամէն նկուղ ու պատուհան,
Չկտրուի այլեւս լեզուն ո՛չ մի մարդու,
Ու էլ ոչ ոք չքչփչայ, չփսփսայ՝
Բացի սիրոյ խօսքից գաղտնի,
Ո՛չ ոք, ո՛չ ոք էլ չլացի,
Չվախենայ էլ ո՛չ ոքից՝
Աստծուց բացի...

Անանձնական ու համայնական սէր։ Ահա՜ մարդկութեան համար տրոփող սիրտ մը, որ հայու սիրտ մ՚ըլլալուն, տիեզերական սիրտ է նաև։ Ամէն իրաւ բանաստեղծ կը ներկայացնէ ոչ միայն իր ազգը, այլ նաև տենչերը հանուր մարդկութեան։

Այսպէս գրելով, Արմանտը կրկնակիօրէն կուրախացնէ մեզ։ Մարդկութիւնն ամբողջ սիրելը, ամենամեծ հայրենասիրութիւնն է, երբ փոքրը չի կորսուիր մեծին մէջ, այլ կը մեծցնէ փոքրը։

Ան, տասնեակ մը երգեր կը նուիրէ մեր հերոս երիտասարդներուն, նոր օրերու ֆիդայիներուն: Կ'անդրադառնայ ազգային յուզող նիւթերու, ջարդերուն, մեր պողպատուելուն։

Մեղմաբարոյ Մուշեղ Իշխանն իսկ 1991–ին գրեց իր «Արցախեան Լեռներ» բանաստեղծութիւնը, ուր կ՚ըսէ.

- Դարձեալ Աւարայր ու Սարտարապատ,
Իմ ժողովուրդս ոտքի է նորէն...
Մահու և կենաց նորոգ գոյամարտ
Արցախի լերանց սէգ կատարներէն...