Ես մարդեմ քաղաքի
Կանգնած փոշոտ խաչմեուկում
Քո ահա
Խաչուած ինքս ինձ վրայ․․․
Արդեօք շա՞տ կը պահանջէ բանաստեղծը։ Արդեօք կը
խտացնէ՞ գոյները։ Եւ արդեօք պէ՞տը է համակերպիլ
կեանքի դաժանութեան և գրել Վահէ Վահեանին նման.
Կատարեալն է երազ միայն
Չերդուած երգ, անգիր մատեան.
Բայց երանի՜ այն քերթողին,
Որուն սիրտն է սիրոյ բագին։
Այդ երանին մենբ տուինք Արմանտ բանաստեղծին,
որուն սիրտը սիրոյ բագին է իրաւ։ ՄենՔ ալ գիտենք, որ
կատարեալը անգիր մատեան մըն է, բայց ձգտիլ պէտք է
կատարեալին նոյնիսկ եթէ Բեգասը մեզ թողու կէս
ճդառնանք անբուժելի վիրաւոր.․․
Արմանատը կողբայ գալիք աշխարհը իր «Վաղը»
քերթուածին մէջ ու կը գրէ․
Տարրալուծարանում աճող սաղմը
Կը ծնուի աոանց սրտի և հոգու,
Եւ աոանց ստինքնեըի։
0՜, ինչ լաւ է, ոը ապրում ենք հիմա,
Եւ ծւսղիկներր ունեն իրենց գոյնն ու բոյըը,
Ինչ լաւ է, ոը տատրակները մնչում են
Ու աքաղաղը կանչում է դեո։
Մէկ խօսքով հեղինակը խորապէս մտահոգուած է վաղւան
աշխարհով՝ երբ ամէն ինչ մեքենայացուած կրնայ
ըլլալ և նոյնիսկ կրնան մարդիկ առանց ստինքի ծնիլ,
արւանց սիրտի և հոգիի։
