մտածեց, թե անկարելի էր, որ այդ այդպես տևեր. ան համոզմունքով մտածեց, թե անկարելի էր, և այդ անկարելիության գիտակցությունը զինքը ապահովեց։
Երբ տուն հասավ, մայրը գտավ մտահոգության մատնված։ —Ո՞ւր մնացիր,— Յորկի,— ըսավ ան կես֊հանդիմանական, կես֊ մտահոգ։ -Այցելության գացի հիվանդ ընկերոջ մը,— ըսավ ՅորԿին: Հուեն Է,— հարցուց մայրը։
— Ոչ մայրիկ, թուրք ընկեր մըն Է,— ըսավ Յորկինէ:
—Ինչպե՜ս դացիր,— ըսավ մայրը սրտադողով։ —Թարք ընկերոջ մը հետ գացի,— պատասխանեց Ցորկին Հեադհեան անհամրերությամբ։ —Տղա ս,— ըսավ մայրը վրդովված,— ուլրիշ ատեն այդպես բան չրնես, վտանգավոր Է, շատ վտանգավոր։ Կհուսմ, որ բան մը չի կերար, չի խմեցիր…
—Ի՞նչ կրսես կոր, մա՛յր,— ըսավ Յորկին սրտնեղած:
—Ի՜նչ կըսեմ կոր… — ջղագրգռվեցավ մայրը,— հադար անգամ լսած եմ, անոնք թույն կդնեն խահվեի մեջ, հեսա կկորսնցեն…
Մայր,– ըսավ Յորկին թախիծով իմ գացած տեղս ոչ սուլթանին պլալատն Էր, ոչ ալ վյուքելայի աւպարանք… մեղ Նման մարդիկ էին և մեղմև շատ ու շատ ավելի խոնարհ, անօդնական մարդիկ։ Եվ Յորկիին թվեցավ, որ աններելի անարդարություն էր այդ ողբալի մարդոց վերագրել ոճրագործակտն ղիտավորաթյուններ։ Նույն տարվա գարնանը Նահատը վերսկսավ հաճախել դեղարվեստից վարծարանր։ Անիկա անմիջապես Հարազատի պես վարվեցավ Յորկիին հետ։ անոնք ՌաՀմիի և Տիրան անուն հայ երիտասարդի մր հետ, որ նույնպես արձանագործության ուսանող Էր, համախոհ խումբ մը կազմած Էին։ Միասին մոդել կվարձեին, միասին կաշխատեին և միասին կերթային պտույտի, շուկան, թանգարանը կամ Ստամբուլի զանազան թաղերը։
