Ով զգայարանների մոլորութեան է յանձնում հոգին, նրա բանականութիւնը քշում է ինչպէս նաւը քամիներից ջրերի վրայ:
Այսպէս ուրեմն նա, որի զգայարաններն ամէն կողմից փակուած են զզայական առարկաների առաջ, կատարեալ իմաստուն է։
Ուր գիչեր է բոլոր արարածների համար, արթուն է ինքնազուսպ մարդը. և ուր արթուն են արարածները, գիշեր է իմաստուն մենակեացի համար:
Մշտազեղուն անփոփոխ Ովկէանի մէջ կորչում են գետերը. և մարդը, որի մէջ կորչում են ցանկութիւնները բոլոր՝ խաղաղութիւնն է գտնում, բայց ոչ հաճոյասերը։
Վանելով բոլոր ցանկութիւնները, թող մարդը գնայ առանց ցանկութեան, առանց տենչանքի, առանց հպարտութեան. նա դէպի խաղաղութիւնն է գնում։
Ահաւասիկ աստուածային հանգիստը. ով նրան հասաւ՝ չի տանջւում. և ով մնաց նրա մէջ մինչև վերջին օրը, նա շիջանում է Նիրվանայի մէջ[1]։
Այստեղ վերջանում է Բհագավատգի՜տա՜յի երկրորդ գլուխը, որի անունն է բանակ են գիտութեան Եօգա։
Գ.
Արջունան խօսեց.
Եթէ դու կարծում ես՝ թէ գործից աւելի բարձր է միտքը, ինչո՞ւ ինձ այսպիսի մի զարհուրելի գործի ես դրդում:
Քո երկմիտ խօոքերից իմ միտքը կարծես պղտորուած է: Արտասանիր միայն մի օրէնք, որով լաւագոյնին հասնէի ես:
Կրիշնան խօսեց.
Աշխարհումս երկու տեսակ կեանք կայ, որոնց մասին ես արդէն խօսել եմ. Սանաեաների համար գիտութեան Եօգա, և Եօգիների[2] համար գործի Եօգա:
Ոչ մի գործ չգործելով՝ մարդ անգործ չի լինիլ. ոչ էլ հրաժարումով կեանքի նպատակին կարելի է հասնել:
Որովհետև ոչ մի էակ, մինչև իսկ մի ակնթարթ, չի մնում անգործ. գործում է նա ակամայ իր մարմնի ֆունկցիաներով:
