— Հա, Թորոս ջան, նորից տեսնուեցանք, նորից
ուրախ ես, արեւի պէս շողում ես, դեհ, արեւն էլ է շողում:
Որ ամպոտ լինէր երկինքը, քո հոգին էլ կը լինէր ամպամած:
Ուրիշ ո՞նց ես, ի՞նչ նորութիւն...
Կը պատասխանէի — Արծիւ էիր Ղարաբաղի լեռներում,
մեր մօտ դառար մի ճնճղուկ...
Կը խնդար, այստեղ կը վերջանար մեր խօսակցութիւնը:
Չատ—շատ ինքնագիր նոր քառեակ մը կարտասանէր:
Ըսած քառեակին մէջ կըլլար հաճելի զգացում մը
կամ միտք մը, որ կը կորսուէր շուտով վանկի եւ յանգի
մէջ:
Մէկ երազ ունէր Աշոտ Գրաշին, մե՛ծ երազ մը։
— Տեսնեմ Ղարաբաղը Հայասաանին միացած, ու
նո՜ր մեռնեմ...
