պատճառեց ինծիի: Ինչո՞ւ արդեօք այդ դիքորոշումը:
Ինչո՞ւ Մահարին կը խուսափի մեզ ընդունելէ: Հարցումը
ուղեղիս մէջ կը մեծնալ կը ծաւալի, լուծում չի գտներ:
Ընկերներս, բոլորն ալ սփիւորահայ ուսանողներ, կը
սկսին նեղել զիս.
— Հը՜, Թորոս, հապա կ՝ըսէիր թէ Մահարին բարեկամդ
է, ծօ, ժամադրութիւն մը չկրցար կարգադրել:
Հերթական հեռախօսային մէկ առաջարկս ալ երբ
մերժուեցաւ, եփ ելաւ արիւնս, ու ես, գերագրգռուած վիճակով
շունչս առի Երեւանի կասեան փողոցի թիւ 33 շէնքին
առջեւ, ուր, շատ մը ուրիշ գրոցներու կողքին, կապրէր
նաեւ Գուրգէն Մահարին։
Դուռը բացողը ինքն էր։ Կեցաւ կիսաբաց դրան առջեւ,
որպէս հարցական նշան:
— Բարի երեկոյ, ԳուրգԷն Խան:
— Այդ դո՞ւ ես, բույց որքան աներես ես, որքա՜ն
աներես: Քեզ ասում ենք զբաղուած ենք: Ասում ենք՝ մի
խանգարիր: Իսկ դու, այս բոլորից յետոյ, վեր ես կացել
եւ եկել տունս: Դու իրաւունք չունես զիս խանգարելու եւ
խնդրում եմ Էլ միք անհանգստացնի ինձ:
Ու դուռը փակեց երեսիս:
Շշմած մնացի դրան սեմին, շառաչուն ապտակ մը
կերած մուրացկանին նման, որուն կը մերժուի կտոր մը
հաց։ Ուր որ Է անախորժ բան մը կրնայի կատարել այդ
րոպէին: Կրկին հնչեցուցի դրան զանգը: Շշուկներ լսեցի:
Կարծէք Գուրգէն Մահարին կարծիքի փոխանակութիւն
կունենար մէկու մը հետ: Բացուեցաւ դուռը: Ինքն էր:
Ես, Սահարայի փոթորիկին պէս, բաց գտնելով դուռը,
խուժեցի ներս:
— Ա՜յ քեզ բան, ի՜նչ ես թատրոն խաղամ. ասացի
ժամանակ չունե՛մ քեզ ընդունելու եւ, վե՛րջ, վերջացրու,
դո՛ւրս կորիր...
Ես ինքնիրմէս շատոնց ելած, բացատրութիւն պահանջեցի
այս եղածներուն համար: Անկիւնը կծկուած Էր
գրող զարմանալիօրէն պատեհ կը գտնէր խնդալ,
ի՞մ, թէ Մահարիին վրայ չեմ գիտեր: Ատիկա աւելի եւս
շիկացուց բարկութիւնս:
