եանը մասնակցելու, է պատարագին: Այս աղջիկը իսկական
գիւտ ա մեր շարականների համար: Այո, հոյակապ
երգում ա: Գնանք լսենք, ինչ ես ասում։
— Գնանք:
Կիրակի առաւօտ կանուխ կը յայտնուէր մեր դրան
առջեւ:
— Ռաֆիկ ջան, կանուխ է:
— Կանուխը որն ա, կիջնեքր մի քանի կանգառ
առաջ եւ կը նստենք Ս. Հռիփսիմէի դիմաց:
Կը նսէինք Ս. Հռիփսիմէի դիմաց: Քանի մը անգամ
մեզի ընկերացաւ նաեւ Լեւոն Միրիջանեանը, վանեցի բանաստեղծը:
Կը նսէինք եւ ահա Ռաֆիկը կը սկսէր.
— Արա, Լեւոն, մի լաւ նայիր, Թորոս դու էլ նայիր է՜,
ի՜նչ կառոյց ա մեր Հռիփսիմէն: Արա, տղերք,
որ ուսում եմ շշմելու բան ա, հոյակապ ա՜: Մի տեսէք,
կարծէք պատրաստ մի թռչուն լինի: Չէ՜, Հռիփսիմէն
չեմ փոխի աշխարհում ոչ մի եկեղեցու հետ:
Կը նստէինք Հռիփսիմէէն յիսուե մեթր մը հեռու,
կը դիտէինք այդ գեղիրան կառոյցը, չէինք կշտանար: Տեսայ
ոտքի կելլէինք եւ քալելով կը հասնէինք էջմիածին,
լսելու համար Շնորհալի, Կոմիտաս:
— Արա, տղերք, իսկ դուք գիտէ՞ք որ ծիրանու այս
ծառը Կոմիտասն է տնկել: Հենց ա՛յս ծառը:
Կը նսէինք Կոմիտասի տնկած ծիրանի ծառին տակ
ու Արամեանը կը պատմէր Գէորգեան ճեմարանի դասախօսներու
կեանքէն։ Այնպէս կը պատմէր, կարծես անոնց
ինք աշակերտած ըլլար:
— Ռաֆայէլ,— կըսէի,— Յովհաննէս Յովհաննիսեանը
ի՞նչպէս կը գտնես:
— Արա, հարցնում էլ ես, մեր կարգին բանաստեղծներից
ա։
Ես կը սկսէի արտասանել.
Անցաւ, եղբայր, մեր պարզամիտ մանկութիւն
էլ հրաշքների չենք հաւատում...
