— Երանի, հազար երանի... բայց սեւ լուրը հոն
է, «Թասս»ի հեռագրատիպէն վրայ, այսօրուան հայերէն
թերթերուն մէջ...:
Հոն էր Արմէն Դարեանին կինը՝ Արսինէն, որ փղձկեցաւ
մէկէն՝ յետոյ՝ ուզեց պատմել 78–ի աշնան, Արագածի
շրջանին մէջ միասին կատարած ձեր ուղեւորութեան
մասին, չկրցաւ...:
Մուշե՜ղ, Մուշե՜ղ, ուրեմն այդպէս, Կոմիտասեան
պողոտային վրայ, Օգոստոսի այդ երեկոյին մեր վերջի՜ն
հանդիպումն էր որ տեղի ունեցաւ ու վերջին անգամն է որ
հոն ողջագուրուելի ետք, բարձրացանք վեր, նոր բնակարանդ:
Կինդ, աղջիկդ ու մանչուկդ տարեր էիր Սասնայ
գիւղերը, ու դուն՝ մնացեր քաղաք:
— Տեսնե՜ս,— կըսէիր,— ի՜նչ երեխաներ ունեմ:
— Տեսնե՜ս,— կպատասխանէի,- ես ալ ի՜նչ
թոռնիկներ ունիմ:
Ու ցոյց տուիր տունդ: Նոր կահոյքդ: Յետոյ... յետոյ...
Տարերքիդ մէջ էիր արդէն: Պարզեցիր ծրագիրներդ:
Խօսեցար նոր իրագործումներուդ, նոր վիպակի մը,
նոր սենարիոյի մը մասին, ու ամենէն աւելի խօսեցար հայոց
լեզուի ուսուցման խնդիրներու մասին: Ու մինչ կարօտով,
հիացումով, յուզումո՜վ կը նայէի աչքերուդ կապոյտին,
մտած՜ումս կերթար Տարօնցի Մեսրոպին, որ հայ
նշանագրերն է ձեռին, իր աշակերտներուն կը պարզէր
Այբ–Բեն–Գիմի խորհուրդը՝ անոր մէջ տեսնելով մեր գալոց
օրերը:
Ու դուն, Տարօնցի Մուշեղ, Մաշտոցէն տասնվեց
դար ետք, գալոց դարերը կը կապէիր մեր ոսկեղնիկ լեզւին՝
տեսլապաչտ ուսուցիչի, իրաւ գրողի հուրով, Հացե–
