սէոօն 1862 թուի հոկտեմբերին \իլկէսայում ար»
աասանած մի ճառի մէջ համակրութիւն կա հանեց «նոր ազգին» Ակսպէս անուանեց նա հ արա լակին նահանգները, ակն» իսկ նա հան գները, որոնք մի քանի մի ս առաք պա հան հում էին, որ նորից թոկլաարուի բարբարոսական գերեվաճառութիւնը
ֆինանսների մին ի սար ի ակս ճառը մեծ աւ» րախութիւն պա աճառ եց անգ Աքացիներին և ման ա՛լանդ պահպանողականներին։ Ամենքը կարծում էին, թէ կառավարութիւնը վճռել է միջամտել հարաւակինների օգաին։ Ինչ ասել կուզէ, որ Գլադստօնի իւօսքերը ղակրութ և ահադին անբաւակա նութիւն կարոլցին Ամերիկակի հիւ սի սակին նա՜ հանգեեբում։ Աակակն ի պաաիւ Անգ լի ակի պէաք է ասել, որ քիչ հէին և ակնպիսի մարդիկ, որոնք բողոքում էին միքամաութեան դէմ և հակաոյակ էին հասարակական կարծիքին կօբդէն, ազաա առեարի հոչակաւոր կողմնակիցը, ծազրելով ակն միաքը, թէ Անգլիան պիտի օդն է հարաւակիննե րին, որպէսզի կարոզանակ բամբակ ստանալ ա՜սաց։ «Սս/։ Վերցրած գնալ բամբակի եաևից։ ԱյսաուԱէծ իմ։ Գա աւելի թանկ կը նսաէր քան եթէ մենք սկսէինք կրիակի սպասովդ չամպակն գինով և որսի մսով կերակրել ակն արդիւնագործական գաւառները, որոնք կարօա են ա մերի կա կան բամբակինուԱւելի մեծ եռանդով խօսում էր
