Էջ:Գլադստօն.djvu/232

Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Այս էջը սրբագրված չէ

չաչյեւաւմ էին չափադանցուԹևերի դէմ։ Աշխատում՜ էին ընդհանրապէս թեթևացնել դսրծը, 1հւեցնելովլ որ ալգպիսի բաներ զարմանալի չեն վայրենի ցեղերի մէջչ որոնց բարոյական գաղափարները I՝ կանոնները բո§որով(Թ տարրեր են մեր իններից , ղան աղան ցինիկական բացատ ր ու թիմեներ էէհ՛

I

տալիս, նկատելովդ օրինակդ թէ երկարատև տան հանքների մասին պատմածները գժուար թէ ճիշտ լինին որովհետև յա լան ի էհ որ թխրքերը սպան ու.թիմս գործելիս երկար ու. բարակ չեն մտածում պեղում էին թէ գժուար է վճռել, թէ որ կողԱե է՝

։

աւելի ոճիրներ գործել և աւելի գազանաբարոդ վարոլել, լանգգնաբար հաւաաացնում էին մեղԻ թէ ապստամբներն են եղել միշտ նախ ա լա րձակ յ, թելադրելով մեղ այն միտքը, թէ գլխաւոր պաաոասխանատւութիւնը պէտք է ընկնի նրա վրալ՞ ով առաքին հարու ածն է հասցրել արգաբացն ում՝ էին թիւրքաց ամբովէ կանոնաւոր ղօրքը և բոլոր իշխանաւոբներին, համոզելով մևզ, թէ ալգ դեպքը կրօնամոլութեան մի րօպէական բոՏեկոււԹ էր անկանոն զօբքի մի վաշտի մէջք բոքեկոււքլ, որէ սՕ’գ՜բլչն ու վևրքյը գրեթէ միևնոլե րօպէուաքե են եղել իսկ ամենից աւելի և ամենից առաջ պնդում էինԻ թէ տեղեկութի մեներ չոմեին կատարուած դեպքերի մասին։ Ահա հէնց ա(դ տեղեկութի մեներ ի ու բացումը, մեր համոզմունքովք ինքե ըստ ինքեախ