Էջ:Գլադստօն.djvu/287

Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Այս էջը սրբագրված չէ

գալէիայից» ՜նրանք քփլգսհրիայից ղոբս գնացին և հեռու քչուեցին»

ևթէ թիւրքևրը մինչև անգամ ղսաբկ լին էին միանգամայն ար դար ութեան դ ճշմարաոլ թեօ/ն կամ մարդկայնութեան զգացմունքներից։ Առոդք ԻէՔՔ և Թլար՝ղ մտաձողութիւնը պէտք է ալէդելէին նրանց կրկնել 1876 թուի քոանՖհլի գէվքերը որոնց պատճառով աքԹիւրքիան խայտս ռս/կուեց։ (հեն ու թեան հետևանքը մեզ դեռ լա1ս տԱի չէյ բայց և այնպէսդ ամեն <տեսակ հաւս/նա» կանհլթիւն կայ ընդունելուդ լոր 1876 թուի Թօլ գաբիայի սարսափելի դէդքեբը կրէլնուել են 1894 թուին հայաստանում )ւ եթէ կապացուցուիդ որ այդպէս է ուրեաքե ժամանակ է որ մի ընդհանուր անէծքի լա ղադակ, այլ և գործի բարձրաձայն անէծք ոլղզոլի խյդ դաժան չարագործ ու թեան գէմ» վյ։բաւորուած մարղկութիւնը պէտք է ձայն բար ձրացնէ և հասցնէ այդ ձայնը իէրքիա\ի ական քին և նրան զգացնել աաքյ եթէ առհասաբակ որևէ բան կարող է նրան զգալուն կացուցանեհ տեսնե» լու իր բսնած սոսկալի լ/նթացքը

(Պարոններ։ հիրքիայի պատ մութիւնը տը խուր և չար գործերհվ լի մի պատ մութիւն էա Աք, ցեղը զուրկ չէ եղել աչքի ընկնողդ մինչև անգամ նուրբ յատկութիւններից դ քլա13 շատւոեսակէտնե» բից նա աչխարհի համար եղել է մի պատուհասդ ոբ ույդարկուած է եղելդ անկասկածդ իմաստուն ա