ու գրգռուած ջղերէ արդիւնք են , անորոշ, մութ , ամէնքին անծանօթ ու խորթ : Մենը ուժներս ներածէն չափ կրկին ու կրկին կարդալով՝ մտած ել ենը այդ մի ըանի հատիկ ոտանաւորնևրի մասին. խելքներս որոշ րան չի կտրել , րայց աւելորդ չի լի^ի մեր ընդհանուր եզրա¬ կացութիւնը յայտնելը» դրանը , ինչպէս մեզ թւում է թէ գրուածըից երեւում է , այսպէս ասենը% ուգեդա յին զդացմուըներ են եւ նոյնիսկ գրողի ու զղացողի համար մութն են Ո1֊ անորոշ…
Բայց ուրախալին այս է , որ ( թէել դրանը ( ան կասկած , <^– ւանգ րաներ են % րայց ըիչ են • եւ բացի այդ ^ այս չպիտի մոռնանը երբեը , ՜^ոլէ բանաստեղծի տուած պատկերները ամաններ են % ուր միայն նրա՛ տուած բովանդակութիւնը չի դրւում , այլ եւ ամէն թ"— վանդակ ութ իլն , որ կարելի է դնել նրանց մէջ եւ որ չի թափլում ա– մ ա նի ափերից…
ե.
Տած իջնենը մի ըիչ : Նկատելու արժանի է ցած ի^նելիս այն հանգամանքը , որ ոտանաւորներն աւելի եւ աւելի հասկանալի են դաոնում եւ կարողանում են համակել։ Աիըանի կտորներ , որ հլհ ե– ոու բարձունըների* եւ հասկանա լինե րի միջին օղակն են կազմ ում, թափանց ուած են ինչ որ սեփական մեծութեան եւ հսկայութեան գգացմ ունըով % որ նոյնպէս անջատուած լինե լու արդիւնը է։ Ապրե¬ լով մարդկանց հետ% շփուելով շրջապատին , մարդ միշտ առիթներ է ունենում իրան եւ ուրիշներին համեմատելու եւ ճանաչում է կա– մաց—կամաց իր ուժն ու կարոդութիւնը % իր զգացմունըների ու շնորըների իսկական չափերը • ամէն դրական ու կիրթ ի՚^լը Հեռու է մեծամտոլթիւնից ել բացառիկ դիրըի թեկնածութիւնից : Անջատ գրութեան մէջ մնալն է , որ ստեղծում է մեծամիտ կարծիը , որ մարդկանց մէջ մտցնում է մի տեսակ մեծամոլութիւն՝ 0181118 ^8ոԺւՕՏ8 : երր համեմատութեան առարկաներ չկան՝ մարդ իրան ե1 լ մեծ Հ կարծում , եւ հզօր • իրականութեան մի չոլնչ եւ • • * Հպերճ երաղր ցնդում է օգ ում* • • • :
Դուք արդէն յիշում էք՝
|
€հրդեհ՝ֆ % Հ Հեղեղ* շատ մեծ խօսըեր են , որ չեն դա լիս բանաստեղ¬ ծի իսկական չափերին այդպէս կարող է կարծել նա , որ ուրիշների
