— Այդ արդեն ճիշտ չէ,— մեջ մտավ դոն Կիխոտը,— Մաեսե Պեդրոն, անտարակույս, զանգերի վերաբերյալ վրիպել է։ Մավրերը զանգ չեն գործածում, այլ ծնծղա և կլարնետի պես մի գործիք, որ կոչվում է՝ դուլսային։ Սանսուենյոյում զանգեր քաշելը մեծ անմտություն է։
Մաեսե Պեդրոն, լսելով այդ, դադարեց զանգահարելուց և ասաց.
— Պարոն դոն Կիխոտ, ուշ մի՛ք դարձնի, ձերդ ողորմածության, այդ տեսակ չնչին բաների վրա և ճշգրտության հետևից մի՛ք ընկնի, մեկ է, չեք գտնի։ Գրեթե յուրաքանչյուր օր մեզանում ներկայացնում են կատակերգություններ, որոնք լի են անմտություններով ու անհեթեթություններով և, չնայած դրան, մեծ հաջողություն են վայելում, և հանդիսատեսները ոչ միայն ծափահարում, այլև հիանում են։ Շարունակիր, տղա, թող նրանք ինչ ուզում են ասեն։
— Այո՛, դուք արդարացի եք,— պատասխանեց դոն Կիխոտը։
Տղան շարունակեց.
— Տեսեք, թե ի՜նչ բազմաթիվ և փայլուն հեծելազոր է դուրս գալիս քաղաքից՝ հետապնդելու սիրահար քրիստոնյաներին։ Հնչում են դուլսսային ու փողերը, թնդում ծնծղան ու թմբուկները։ Ես վախենում եմ, որ նրանք կհասնեն փախստականներին և ետ կբերեն, կապելով նրանց սեփական ձիու պոչից։ Ի՜նչ սարսափելի տեսարան կլիներ։
Տեսնելով իր առջև այդքան շատ մավրեր և լսելով նման դղրդոց, դոն Կիխոտը խորհեց, որ պետք է օգնության հասնել փախստականներին։ Նա վեր թռավ տեղից և բարձրաձայն ասաց.
— Ես թույլ չեմ տա, քանի կենդանի եմ, որ իմ ներկայությամբ այդքան ստոր կերպով դավաճանեն հռչակավոր ասպետ և անահ սիրահար դոն Գայֆերոսին։ Կա՛նգ առեք, անիծած սրիկաներ։ Չհանդգնե՛ք հալածել և հասնել նրան, թե չէ ինձ հետ գործ կունենաք։
Եվ, խոսքից անցնելով գործի, նա թուրը քաշեց, մեկ թռիչքով մոտեցավ բեմին և չտեսնված կատաղությամբ ու արագությամբ սկսեց հարվածել մավր-տիկնիկներին։ Նա տապալում էր գետնին, կտրում գլուխները, կտոր-կտոր անում նրանց։ Իսկ մի անգամ թուրը տարավ-բերեց և այնպիսի ուժով զարկեց, որ եթե մաեսե Պեդրոն չպպզեր, կուչ չգար ու չթաքնվեր, դոն Կիխոտը նրա գլուխը նույնքան թեթև կթռցներ, ինչպես եթե այն նուշ ու շաքարից շինած լիներ։ Մաեսե Պեդրոն ճչաց.
— Կա՛նգ առեք, ձերդ ողորմածություն, պարոն դոն Կիխոտ, հասկացեք, որ դուք տապալում եք, կտոր-կտոր եք անում և սպանում ոչ թե իսկական, այլ թղթից շինած մավրերի։ Տեր աստված, վա՜յ ինձ, ախր նա ոչնչացնում ու կործանում է իմ ողջ կարողությունը։
Իսկ դոն Կիխոտը, առանց ուշ դարձնելու, շարունակում էր ջարդել ու փշրել, և նրա հարվածները տեղում էին կարկուտի պես։ Ողջ թատրոնն արդեն թափվել էր գետին, բոլոր թելերը՝ կտրտվել, բոլոր տիկնիկները՝ փշրվել, Մարսիլիո թագավորը ծանր վիրավորվել էր, իսկ Կարլոս Մեծ կայսեր գլուխը, թագն էլ հետը՝ մեջտեղից պատռվել։
Բոլոր հանդիսատեսներն իրար անցան, կապիկը փախավ տան կտուրը, անգամ Սանչո Պանսան ահուդողի մեջ ընկավ (երբ որ արհավիրքն անցավ,
