հրապույրն երու մասին՝ եթե հ\ոդ ուղևորեի* հետևապես զիս ալ կր մասնակցեր գուցե այն համա՛կրության զոր աներկբայ եմ թե նվիրած է քեզ արդեն։ Բայց անկեղծորեն կր խոստովանի մ թե բախտեն հալածված մյուս էակին նկատմամբ մասնավոր զգացում մի ունիմ, զի կ՝զգամ թե ամեն տարաբախտներն իմ անծանոթ քույրերս են, որոնց հետ կը միանամ տառապանօ»՛^ կապով։ Անոնց արտասվաց մեջ իմս կր նշմարեմ, հառաչանաց մեջն ալ իմս կր լսեմ։
Հերիգան զտնելոլ ջանադրություններն ապարդյուն մնա֊ ցին մինչև հիմա. անոր հիշատակը կարծես թե քստմնելի ուր-ւԼականի մի զարհուրելի պատկերն է որ գիշեր ու ցորեկ զիս կը պահպանե անընդհատ։ Երբ մութեն կր պաշարվիմ, թվի ինձ թե ոսոխիս բերնեն բոցեր կը ժայթքեն, ղիս դանթեական գեհենի մի լույսերով կը լուսավորեն ու սուսերակիր ձեռամբ ահռելի ժպիտով սիրեց յալիս կսպառնա ան։ Ս ոսկում ով կը համակվիմ է ե մազերս գլխուս վերև կր ցցվին։
Քանի ցս քունիս մեջ կարծեցի տեսնել աղջկանս Հերի գա յի ճնշման ներքև մաքաոիլր և հուսահատորեն աղաղակելր։ 9՝իշեր մի մանավանդ թվեցավ ինձ թե՝ Տիղրանին մոտ նստած էի ե հիացմամբ երեսր կր նայեի անմռունչք երբ հանկարծ Հերի գա վրաս հարձակեցավ և կուրծքս սուր մի մխեց։ Արթնցա ահաբեկ, և գթություն խնդրեցի Տիգրան են, բայց նա ոչ ևս էր։
Այս անգութ տեսարանն չգիտեմ ինչու օր ավուր կը սաստկանա սրտիս մեջ փոխանակ ջնջվելու, և անցյալ ցավերոլս վրա նոր վիշտեր կավելցնե։ Երկու սիրտեր ենք, որք կենաց ովկիա– նոսին վրա կր թափառին և զոր հակառակ հողմեր իրարմե հե– ռի կը մղեն։ Ւզուր օրերն և գիշերներն իրարու կը հաջորդեն* ււչինչ կր մոտեցնե ղմեզ. վիհր մեր երկուքին միջևն է* մա հր միայն կրնա լեցնել զայն։ Մահն ուրեմն հետաջինջ պիտի ընե անջնջելի պատկեր մի, մահը միայն սիրո նվաճողը պիտի րԱա երբ ոչ ժամանակն և ոչ հեռավորությունը կրցան հաղթահարել զայն։ Տիգրա՜ն,.* հառաչանքս անեզրության մեջ կր փարատի առանց սիրո արձա զանք մի տալու։ Ւզուր շուրջս կը նա ֊ յիմ, իզուր ուշ կը դնեմ, ոչի՜նչք ոչի՛նչ***։ Հուսահատությունը առջևս կը կանգնի իբր ան գթության կմախքը, և անագորույն
11 1145
