Դիտե՛, և պիտի տեսնես թե մարդկային պատմությունը հա*> կասությանց շարք մ՝է* հոս կը ներվի ինչ որ կը դատապարտ-վփ հոն։ Հոս կը վարձատրվի ինչ որ կը ւզատժվի հոն։ Գարե՛֊ րուն սկզրնավորութենեն ի վեր մարդիկ հակասական ընթացք մ՚ ունին միշտ՝ իրենց գործերուն և խոսքերուն մեջ։ Երբ մարդիկ խոսքերը գործին հետ համաձայնեցնեն, երբ հանուն արդարության անիրավությունը չի գործվի ******** ե ոչ մոլությունը՝ առաքինության ներքև, և ոչ տ գի տ ությունլ7՝ գիտության, հ այնժամ նոր թվական մի պիտի հանդիսավորի՝ այ֊ ։ւինքն հառաջադիմության թվականը, որ ծնունդ պիտի տա նոր մարւլկաթյան, պայծառացյալ շողշողուն լուսով, խաղա♦ դոէթյաէքր, էսրղարոէթյամբ և հավասարությամբ։ Բայց մինչև իր այղ վայրկյտնր հաս)$ի> քանի՜ անհադ փառամոլություն֊ հեր արյանթաթւաէ ճամվւա)։ Եր պիտի րա)ւան աշխարհիս վրա* քանի՜ անմեղներ մեղավորաց հանցանքը պիտի տուժեն, քա֊ նի սրտեր պիտի հառաչեն, քանի՜ կիրքեր պիտի մռնչեն։ Մարդկությունը տակավին շատ արյուններու մեջեն պիտի քայլե, յուր ճակտեն վերջնական կերպիվ ջնջելե հառաջ այն աղետալի կարմիր դրոշմն որ հետզհետե կը վերանորոգվի։
Վայրենի մարդն արյամբ կապրի* բայց քաղաքա կրթյալն ի՞նչ բանով կր սնանի արդյոք։ Առաջինը կրնա արդարանալ յուր անասնական ճաշակներովր, յուր պետքերովր, սն ունդի մատակարարության նվազությամբէ գտնված բարբարոս միջավայրին վերջապես։ Բայց երկրորդն ինչո՞վ կրնա արդա՛րանալ։ Մին հանգետս չարիքը կը գոըծե, իսկ մյուսը գիտությամբ։ Ուրեմն առաջինր տգիտությամբը կարդարանա, և երկ– րորդր գիտությամբը կը դատապարտվի։ Ո՞վ ուրեմն առավել բարբարոս Է, վայրենի՞ն՝ որ 1լ սպաննե յուր անձնական պիտոյից և պահպանության համար, թե քաղաքակրթյալ մարդն որ մ ահաբեր գործիներ կա տար ելա գործելով մարդկության կուրծ* քր կր մխե, մի միայն փառասիրությունն, ատելությունն ե կամ վրեժխն դրությունը հագեցնելու մտոք։
Մեկ կողմ են կր կատարելագործվի ինչ որ կը հարվածե և կը մեռցնե, և մյուս կողմեւն՝ ինչ որ կսփոփե. փրկարար ձեռ-քը կօրհնենէ բայց մեռցնող ձեռքը կանիծե՞ն արդյոք։ Առաջ* նույն վրա կր զարմանան, և նույնչափ կը զարմանան երկ*
ա
