կամաց, որչափ որ պիտի ուրախանար եթե յուր անձին հաճելի եղած նպատակի համար աշխատեր իսկ. այնչափ պարագաներն և զգացումները կը ներգործեն յուր վրա անդիմադրելի կերպիվ։
Ուստի Արաքսիա թեև կը փափագեր ի սրտե ջախջախել ամենայն հարաբերություն Վարդանույշի և Սիսակի միջև, հանդերձ այսու կաշխատեր նույն միջոցին անոնց հարաբերությանց հոդերն ամրապնդել։
Տեսնելով ուրեմն զՍիսակ կանգ առավ անոր առջև ու ըսավ.
— Ես ալ կուզեի քեզ հանդիպիլ հարցնելու համար թե ե՞րբ արդյոք կրնամ հետդ խոսակցություն մ՚ունենալ։
— Տրամադրությանդ ներքև եմ,— պատասխանեց երիտասարդը, մարմինն և գլուխը ծռելով, շինծու պաշտոնական վայելչությամբ մի։
— Այդ հրապուրիչ ձևերդ այլոց պահե,— ըսավ Սիսակին այնպիսի եղանակավ մի որ կասկած չէր թողուր յուր դժգոհ տրամադրությանց վրայոք։
– Ինչո՞ւ այդպես խոժոռադեմ ես այսօր, Արաքսիա՛։
— Վասնզի գլխավոր պատճառներ ունիմ այդպես լինելու։
— Թույլ կուտա՞ս ինձ հարցնելու թե ուսկից հառաջ կուգան նեղություններդ։
— Նույնիսկ քեզմե, պարո՛ն։
— Ինձմե՞,— հարցուց Սիսակ անկեղծ զարմացմամբ։
— Այո՛, քեզմե։
— Ի՞նչ կրնամ գործել քեզ նկատմամբ ակամա հանցանքս քավելու համար։
— Առանց հապաղման, և որչափ կարելի է շուտ հայթայթել ինձ առանձին տեսություն մի։
— Նույնիսկ այս վայրկենիս ուրեմն։
— Բայց ո՞ւր։ Կը փափագիմ որ մեր տեսությունը վկա չունենա և մանավանդ գաղտնի մնա։
— Խիստ իրավացի է խնդրածդ։
— Կը խոստանա՞ս ուրեմն բնավ մեկու մը չհաղորդել մեր ժամադրությունը։
– Պատվույս վրա կերդնում։
