կնոջ մտացը մեջ, որով Վարդանույշի դառնալով ըսավ.
— Խոսե տեսնեմ, գաղտնիքդ ըսե՛, աղջի՛կս։
— Զքեզ առանց տանջելու երանությանս մասնակից ընեմ ուրեմն. զի գիտեմ, սիրելի՛ Իսկուհի, որ իբր մայր վրաս կը գուրգուրաս։
— Այդ բանը աղեկ գիտես։
— Գուցե մեղադրես զիս ընդ երկար պահած լինելուս համար գաղտնիքս քեզմե. բայց չուզեցի զքեզ մասնակից ընել անորոշ վիճակի մի, դառնությամբ լի։
— Գիտես, աղվո՛ր աղջիկս, որ ես աղեկ ու գեշ օրերդ կը սիրեմ, ու քեզի հետ ինչ ըլլամ թող ըլլամ։
— Միշտ բարի ես, Իսկուհի՛ս։ Քու զգայուն սիրտդ լավ ճանչցած լինելուս համար ավելորդ հուզումներեն ուզեցի խնայել զքեզ։
— Ա՛հ, աղջի՛կս, ինծի գեշ չընելու համար ինքզինքիդ գեշ ըրիր վախնամ։
— Ընդհակառակն, ամեն ինչ ի կատար հասուցի, հուսամ։
— Բացեն խոսե նայիմ, աղջիկս։
— Ինչպես մորմես նույնպես քեզմե ծածկած էի, Իսկուհիս, սիրո զգացում մի որ կը տածեմ գրեթե մեկ ու կես տարիե ի վեր ազնիվ և պատվական երիտասարդի մի համար՝ որուն միակ հանցանքն՝ հաչս աշխարհի գուցե, հարուստ չլինելն էր։
— Աստված տար որ մինակ այդ ըլլար հանցանքը։
— Կը տարակուսի՞ս։
— Աղջիկներու համար ամեն երիտասարդ չի գտնված է։
— Բայց դու ինչպե՞ս կրնաս դատապարտել անձ մի որ չես ճանչնար, նամանավանդ երբ ոչ իսկ գիտես անոր ով լինիլը։ Միայն իմ Արաքսիաս տեղյակ էր գաղտնյացս, և երեք շաբաթե ի վեր ծնողքս տեղեկություն ունեցան այդ մասին։ Մի՞ գուցե տեսար մայրս, և եղածն իմացար անկե։
— Ո՛չ, աղջիկս, շիտակ քու քովդ եկա։
— Ուրեմն բնավ իրավունք չունիս խոժոռադեմ հանդիսանալու երբ պաշտելի ընտրելվույս վրա կը խոսիմ։
— Ա՛հ, աղջի՛կս, չգիտես որ Սիսակը ինչ կաժե նե, այնչափ ալ Արաքսիադ կաժե։
— Ինչպե՞ս գիտես դու թե Սիսակն է սրտիս տերը, և ինչու՞
