իոնանոց Պուլկարիա մը։ Ամուսնացէք, զաւակներ բերէք ու վստահ եղէք, որ իւրաքանչիւր երրորդ զաւակ եւ աւելին մենք պիտի մեծցնենք պե տութ՜եան հաշւոյն։
Փոթորկալի էին ծափահարութիւններր; Ես արտասահմանեան ու սանող էի ու զարմանքով կը լսէի այդ ելոյթր, պետական մարդու մը բերն էն։
Յանկարծ, ի զարմանս բոլորիս բաբձբախօսին մօտեցաւ մեծղի մարզ մրէ Փապլօ Նեբուտան Էր։ Զի/իի դեսպանը ամցողի աշխարհի համար։ Մարդկութեան դեսպանը։
Տակաւին Նռպէլեան մրցանակը չէր ստացած, րայց աշխարհ զինք կը ճանչնար որպէս Զիլիի ու մարդկութեան բանաստեղծ դեսպանը։
Ուսանողութիւնը ալիքուեցաւ։ Հուռռաները շէնքը պիտի փլէին ձայնի ամեհի ալիքներով։
Ներուտան, բանաստեղծութիւն մը կարդաց ու կոչ ըրաւ երիտասարդութեան, որ երկրաշէն, հայրենաշէն մարզիկ րըան։
Ներուտային նայելով ես կը կարծէի, որ բեմէն խօսողը մեր Զարենցն է, որ եօթը խորհուրդ կու տայ գալիքի սերմնարաններուն...
Հանդիպման աւարտին, րազմութիւ նը ճեղքել ով մօտեցայ Ներուտային, շնորհակալութեան խօսք ըսի ու աւելցուցի։ հայ ուսանող եմ։ Ոազմաչարչար ժողովուրդի զաւակ, ըսաւ ինք ու ժպտեցաւ։
⁂
ՄՒՅԱՅԷԼ ԹԱԻՐԻԶծԱՆը կեանքը կապրէր բանաստեղծօրէն ու կը գրէր բանաստեդծութիւններ։ Արձակ ու չափածոյ երկու դիրը հրատարակեց։ Նոր գործեր ալ կը պատրաստէր։ Եր խենթանար Մինաս Աւե–տիսեանի գործերուն վրայ։
Առեւտրական էր։ Աասունցի էր։ Եր տեսնէիք որքան հակասութիւն կար մէկ անձի մէջ։
Եր պաշտէր, եղբօրը Յարութիւնին նման, Գուրգէն Մահ արին։ Գրա գէտին երբեմն կր ղրկէր արաբական օղի։
Ոուռն էր իր բոլոր սէրերուն եւ ատելութիւններուն մէջ, ինչպէս ածէն լեռնցի։ Աւանդապաշտ էր ու արդիական:
Ջինք կր ճանչնայի Հալէպէն։ Երեւանի մէջ ալ տեսնուելու առիթը ունեցանք։ Յետոյ, երբ ինք փոխադրուեցաւ Պէյրութ, ամէն ան գամ որ հոն կերթայի, նախ ժագոպին պէտք էր հանդիպէինք, խմիչքի խանութ մր, ուր ոտքի վրայ պէտք էր խմէինք ու մեղի հետ անպայման պէտք էր ԸԱար Գէորգ Աճէմեանր։ Աւելի ճիշդը, Գէորգր հոն կիրլլար, մենք իրեն
