Երբ Հւսրր ու պատասխանը վերջ գտաւ, ըսխ այս յօդուածը գրելու միտք չունիմ։ Ինչո^ւ, եղբայր, ըսաւ Սարուխան:
Կբ գրեմ ըսի, եթէ եւրգիծանկար մը տաս «Գարուն»ին համար, ու նկարր վաղր յանձնեւս ք^իւղանդ Թօփալեանին: Ես իրմէ կառնեմ։
Ինչու Փարիգ նկարելո^լ եկած եմ ես, ոչ մատիտ ունիմ, ոչ թուղթ, ոչ վրձին։
՝Իու գիտնալիքդ է, րսի։ Գտիր, նկարէ։ Յաջորդ օրը նկարր առի Բխպ անդ Թօփայեանէն։ Տուած ու մեկնած էր: Այդ նկարն ու յօդուածս լոյս տեսան «Գարուն» ամսադիրին մէջ. Նկարին վրայ նկարած էր ինքդինք էյֆէքի աշտարակին տակ, նկարած էր Արարատն ու երիտասարդ հայ մը Մասիսի կողքին ու նկարին տակ գրած.– Փարիզի ձմեռէն, ողջոյն Հայաստանի «Գարուն»ին։
Ուրախ մարդ էր Աարուխան։կը թղթակցէի հետր:
Իր մահուան չհաւատացի։ Գրեցի յօդուած մը իր սիրած «Արեւ» օրաթերթին, ուր կիսէի.– Աարուխան, եթէ գտցած տեղէդ դժգոհ ես, վերադարձիր, մեր աչքին վրայ աեղ ունիս։ Իսկ մենք, քովդ գալու ծրագիր չանինք երբեք։
Երբ կնոջս հետ Գա Հիրկ գացինք. Տիկին Աարուխանր եկաւ գտաւ մեղ, ու այս վեւրջին յօ դու ածին համար յատուկ շնորհակալութիւն յայտնեց։
Հայ իրականոլթեան հաղուադիւտ մարգերէն մէկն էր Աարուխան։
⁂
ՎԻՔԹՈՐ ԿԱՐՏՈՆ կամ ՎԱՀՐԱՄ ԿԱՔԱԻԵԱ Ն։ Կը լսէի այս վանեցիին մասին։ է^այց տեսած չէի գինք։
Գիտէի թէյ կ աշխատէր եոապատկերի մը վրայ - թրիլոժի որոնք յաջորդարար լոյս տեսան - «կեանքի կանաչ Արեւը», «Զմրուխտակիր Ասպետը» եւ «ք^ոսորավաո Յայտնութիւնը» անուններուն տակ, ուր վիպողր կեանքի կր կոչէր իր ծննդավայր Վանը, անոը բարքերն ու սովորութիւններր, ոաղմունակ ժողովուրդը, որ բարձը պահեց հայուն արժանա պատուութիւնը թրքական գերակշիո ու կաղմակերպուածբանակին դէմ յաղթականի իր կուրծքը ցցելով Վանի ուրարտական ամրոցի հ աղա րամեայ ժայռերուն եւ անկորնչելի ուրարտական արձանադրութիւննեըուն նման։
Գիտէի, թէ նուիր ուած Տր կոլիստ մըն էր այս գրագէտի խմորով ծնած մարդր եւ որպէ^ս այդպիսին հակագերմանական պայքարի օրերուն սխալներու մէջ այ իյնալով շահած Էր կարդ մը հայերու արդարացի հակակրանքը։
