կամսախուրտիան, եւրոպական շարք մր լեզուներ կր խօսի սահուն։ կ՛ուզէ իմանալ թէ երեկոյի մեր զրոյցը ո^ր մէկ լեգուով կր նախրնտրենք կատար ել։
էս ուորի կ՚եցեմ ու կիսեմ.– Վարպետ, երբ կայ վրաց սքանչելի Հնչեղ չեղան, երբ կայ մեսրոպաշունչ հայերէնը, ինչու դիմենք օտար լեգուներու։ Սենք կագ չենք, որ անթացուպերու դիմենք։ Աշխարհի երկու հնաղոյն ժոդոՎարդներէն ենք, դարերր ճեղքած մեր քաղցրալուր լեղուներով։
Ահա ձեր սիրելին, Աուրէն Ավչեանը մեր մօտ է։ Դուք կր խօսիք վրացերէն եւ Ավչեանի միջոցով կր հասկնանք ձեզ. մենք կր խօսինք հայերէն ու դարձեալ Սուրէնին միջոցով կր հասկնաք մեզ։
Վարպետր յուզուած էր։ Ելաւ ոտքի ու համբուրեց ճակատս։ Այսպէս պէտք է շարունակեն իրենց ճանապարհը, ըսաւ վրաց գրողը, մեր երկու Ժողովուրդները։
Մենշեււ առաւօտեան ժամերը հոն էինք։
կամսախուրտիայի հարսը, թա տերա դիր Արդի կամսախուրտիայի կինը անցաւ դաշնամուրի շա֊րջ եւ սկսաւ նուագել վրացական ու հայ կական եղանակներ։ Ս ենք երգելով կ՚ընկերակցէինք իրեն։
Ապա, գրողին առաջարկով հարսր բերաւ գինի։ Այս գինին, ըսաւ կոստանդինէն, ձեռքովս պատրաստածեմ։ էս դրածեմխաղոդի տնկիները վրացական հողին, խաղողաքաղը ես կատարած եմ, ես ճմլած եմ ու պատրաստած այս գինին ու այս անարատ գինիով պիտի խմեմիմ եղբայր հայ ժոգովարդին կենացը, որ դիմացած է գարերու փոթորիկներուն։
կոստանդինէն քիչ մը կր խօսէր մեր լեգուն։
Ապա. խօսք առնելով կամսախուրտիան ըսաւ.– Դիտեմ, որ ոմանք ձեր ու մեր մօտ ժխտական կարծիքներ ունին մեր երկու եղբայր Ժողովուրդներու փոխ յարաբերոլթիւններուն մասին։ կ՚ըսեմ ձեղի, այն հայը, որ հայ-վրացական յարաբերութիւներու արանքը սեպ կր խրէ, հայ չէ այլ ստոր սրիկայ մր։ կըսեմ ձեզի, այն վրացին, որ վրաց ու հայոց յարարերութիւններուն մէջ սեպ կր խրէ, վրացի չէ, այլ ստոր սրիկայ մը։
Մենք պիտի մեր աչքին լոյսին պէս պահենք մեր եղբայրութիւնը։
Ս էջ րնղ մէջ կր խօսէին Պահարէն, Աուրէն Ավչեանը, ընկերս Սերոբեանր եւ ուրիշներ։
Տիրաըար խօսողը կամսախարտիան էր։ կըսէր, ես պարտք ունիմ հայ ժոդ ով արդին նկատմամբ։ Ծրագրած եմ վէպ մր գրել հայող Դագիկ թագաւորին մասին։ Այդ ճիտիս պարտքն է։
կամսախա րտիան գրեց այդ վէպր, կանգիտանամ։
ք^այց մեծ գրողը այդ գիշեր, պատմեց մեղի թէ ինչպէս, միջոց մր, ինք եկած է Երեւան ու եղած է հիւրր Ւսահակեանին ու Տեմիրճեանին։
