լուր մր, որ ցնցեր դիս - Երեք օր Հայաստանի հիւրն էր ֆին ժողովուրդի մեծ գրող Մարթթի Լարնին, որ այսօր մեկնեցաւ իր հայրենիքը...
Ցնցուիլր քիչ էր։ Անմիջապէս գացի Գրողներու Տուն։
Հոն էր Սւոեփան Ալաճաճեանը, վրդով մունքս յայւոնեցի իրեն: Ատեփանֆ րսի, դուն գիտես, որ ես «Գարուն» ամսագիրին մէջ յօդուած ստորագրած եմ Սարթթի Լարնիի մասին ես իրեն խօսած եմ, որ Հայաստան այցելէ։ Ան կու գայ, երեք օր կր մնայ Երեւան ու ես տեղեակ չեմ րըար, ինչո^ւ...
կարծեցինք որք կիսէ Ատեփան, դուն ճամբորդած ես։ Մարթթի Լարնին մէկ քանի անգամ հարցուր քեղ. րսինք հոս չէ, ճամբորդած Է։
ք^այց Ատեփանէ չէոր դասեր ունիմ, ուսանող եմ, ինչպէ^ս կրնամ ճամբորդած րյլալ, արձակուրդր հեոու է... Արձակուրդներէ դուրս ե^րբ ճամբորդած եմ, կամ կրնա^մ ճամբորդել...
Վիճի/ր անօգուտ էր:
Լարնին եկած ու մեկնած էր։ Ես չկրցայ մեկնել մեր գրողներուն այս ըրածր։
Յիշեցի, թէ որպիսի սիրով, իր իսկ ինքնաշարժով Լարնիներր հասցուցին զիս նաւամատոյց ու ճամրու դրին մեր ամբողջ րնտանիքը:
Մենք բարձրացանք Ու/իանովա նաւը, շարժեցինք մեր ձեռքերը որպէս դրօշ, մինչ Լարնիի ինքնաշարժը կր սուրար ծովափնեայ ուղիէն զինք տանելով Հելսինքֆորսի գրողներու տան։ Այդ ֆՒ^ ԳԻոՂ^յ ^ՐԸ հանդիպում ու նէին:
Երբ Լարնիներր նստեցան ինքնաշարժ ու բաց պատուհանէն շարժերին իրենց ձեռքերը, ես նաւուն վրայէն պոռացի - Աուօմի Օն Հիւէ - Ֆինլանտան գեղեցիկ է:
Իսկ հիմա կիսեմ.– Միթա ՝Իուլօ Մարթթի Լաընի - Ինչպէ^ս էք Մարթթի Լաընի։
Մարթթի Լարնիի ինծի համար մակագրած լիրքերը նուիրած եմ Երեւանի Եղիշէ Չարենցի անուան գրականութեան թանգարանին, անոյշ հայ մօր մր* Գոհարիկ Ազնաւուրեանի առաջարկով:
Ֆինլանտան իր այգիներով, իր ծաղիկներով, իր սկիւռներով, իր ձկնորսներով աւելի սիրեցի, երբ ճանչցայ քեղ Մարթթի Լարնի:
