Նեւատա, Մալակա, մինչեւ ձեր գիւղը հուղԷՒ անպայման տեսնել զէնք, գիտցէք նաեւ, որ մասնագիտութեամբ բժ՜իշկ եմ,– ասիկա պատճաու մը աւեյփ, որ տեսնեմ գրողը.
Վերջին պատճաոր, այսօր ի վնաս ձեզի է, կըսէ ձայնը, կտրուկ, քանի բժիշկ էք, աւելի շուտ պէտք է հասկնաք, որ բժիշկները ինչու արգիլած են ամէն տեսակցութ՜իւն։ Եր ցաւիմ՝, շատ կը ցաւիմ...
Հեռախօսր լռեց:
Գլուխս առի երկու ափերուս մէջ; Նոր զգացի, որ յոգնած եմ։ Խիսսւ յոգնած։ Ապա մտածում մը պաշարեց զիս Մենք, մեր գրողները այսպէս կը փնտռենք։ Ենչո՞ւ Ժամանակին չփնտռեցինք գտնելու համար Արամ Անտոնեանին որդին, որ հօրը ձեռագիրները ունէր։ ^թիգօթ Զօհրապի որդին, որ ֆրանչիսքէն կրօնաւոր դարձեր է։ Ռուբէն Աեւակին որդիները, եւ միւսները, միւսները, միւսները... @անի^ հոգի մտածեց Շահնուրի մասին, Գրիգոր ճիզմէճեանի մասին, Շուշանեանի մասին, Սարաֆեանի մասին եւ միւսներուն, միւսներուն, միւսներուն... մասին։
Վիսենթէ Ալեքսանդրէն չկրցայ տեսնել։ Ան, իր ժողովուրդին պարծանքն է: Նոպ ելեան մրցակ նակաւոր մը:
Ո^վ պիտի բերէ Լոպելեան մրցանակ մը հայ գրականութեան...
