Էջ:Ընտրանի, Նիկոլ Աղբալյան.djvu/97

Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Այս էջը հաստատված է

նա դառնա փոշի և կորչի անհետ, որովհետև անկումը նույնքան խորն է, որքան վերից են ընկնում։ Պիտի գտնե՞ն իրենց ներսը այնքան ուժ՝ թե մեր հեղինակը և թե այն սերունդը, որի հայտարարն է նա, որ կարողանան տոկալ մեր կոպիտ կյանքի հարվածներին և փորձիչ ոստայնից խուսափեն՝ ստեղծելու համար մի խելացի, առույգ ու գեղեցիկ նոր կյանք...

Ի խորոց սրտի կցանկանայինք, որ հայի դարավոր ճակատագիրը ջնջվեր նրանց երեսից և մեր ազգի ողբալի անցյալը չծանրանար նրանց մատաղ ուսերին..

Հորիզոն, 1912, № 260
Ստ. Զորյան[1]

Նշանավոր հեղինակի մասին գրել, նշանակում է վերծանել ու մեկնել նրա գործը. սկսնակ մեկի մասին խոսել, նույնն է, թե հանձնարարել նրան ընթերցողի ուշադրության։ Մեկը կարիք չունի ուշադրություն գրավելու. նա հռչակված է արդեն. մյուսը պետք է ուշադրություն գրավե, որ հռչակ ստանա։ Մեր նպատակն է ընթերցողի ուշադրություն գրավել այս երիտասարդ հեղինակի վրա, հռչակ շահելը թողնելով իր շնորհքին ու ճիգերին։

* * *

Վերջին տասնամյակը մեզ բերեց մի քանի արձակագիր հեղինակներ՝ Ռեն, Կ. Միքայելյան, որ արտաքին իրականությունը հասկանալու և պատկերելու հակումն ունեն։ Սրանք վերսկսում են գրական մի աշխատանք, որի վերջին մշակը նախորդ սերունդից Շիրվանզադեն է մեզանում։ Համեստ են այդ ուժերը, բայց «խմում են իրենց բաժակով», խոստումնալից են և դեռ գնալու երկար ճանապարհ ունեն, լինելով երիտասարդ։ Նրանց շարքը դասվելու գալիս է իր համեստ շնորհքով և Ստ. Զորյան։

Որքան և համեստ շնորհքի տեր, բայց այս հեղինակները թարմացնում են մեր գրականության մեջ մի առողջ հակում, իրական կյանքի վերարտադրությունը, որ կարծեք մոռացվում էր գլխովին, հրապարակը զիջելով անձնական ապրումներն ու երազները պատկերողներին։

  1. Ստ. Զորյան, Տխուր մարդիկ, Թիֆլիս, 1918, էջ 5-18։