միջազգային տնտեսական համակարգ երում Հայաստանի լիարժեք ինտեգրացման մասին, պարզապես ծիծաղելի պետք է համարել։
Գաղտնիք չէ, որ շրջափակումների վերացումը համարյա բացառապես կախված է Լեռնային Ղարաբաղի հակամարտության լուծումից, որը, անկախ նույնիսկ շրջափակումների պարագայից, ինքնին հանդիսանում է Հայաստանի առջեւ ծառացած կարեւորագույն քաղաքական խնդիրը։
Հակամարտության կարգավորման ներկա փուլը բնութագրվում է ավելի քան մեկուկես տարի տեւող կայուն զինադադարով եւ ԵԱՀԿ Մինսկի խմբի շրջանակներում ընթացող ինտենսիվ բանակցություններով, որոնց Լեռնային Ղարաբաղը մասնակցում է որպես լիարժեք կողմ։
Հայաստանն այդ բանակցություններում հանդես է գալիս հետեւյալ հստակ դիրքորոշմամբ. հակամարտությունը պետք է լուծվի Լեռնային Ղարաբաղի բնակչության ինքնորոշման սկզբունքի հիման վրա եւ Լեռնային Ղարաբաղի անվտանգության քաղաքական ու ֆիզիկական երաշխիքների ապահովման պայմանով։
Ադրբեջանն ու միջազգային հանրությունը այդ դիրքորոշմանը հակադրում են Ադրբեջանի տարածքային ամբողջականության եւ սահմանների անձեռնմխելիության սկզբունքները՝ ընդունելով հանդերձ Լեռնային Ղարաբաղի անվտանգության երաշխիքների ապահովման անհրաժեշտությունը։
Բանակցությունների արդյունավետությունն առայժմ ամենեւին համարժեք չէ նրանց ինտենսիվությանը, որը բացատրվում է նախ եւ առաջ կողմերի դիրքորոշումների կոշտությամբ, ապա այն հանգամանքով, որ միջազգային հանրությունը մինչ այժմ հիմնականում զբաղված էր բոսնիական խնդրի կարգավորմամբ։
Այդ հարցի լուծումից հետո միջազգային հանրությունը, բնականաբար, ավելի շատ ուշադրություն է դարձնելու ղարաբաղյան հակամարտությանը, եւ մենք դրա միտումներն արդեն իսկ զգում ենք։
Քաջ գիտակցելով, որ միջազգային հանրությունը երկար չի հանդուրժի Ղարաբաղի եւ Ադրբեջանի միջեւ տիրող ո՛չ պատերազմ – ո՛չ խաղաղություն իրավիճակը, Հայաստանը եւ Լեռնային Ղարաբաղը
