Կնիկներու ստվար բազմություն մը, ամեն կողմերե, ձգեցին իրենց ռոքները, թողին ճախրակնին, մոռցան հայելին, սանտրը ու իրենց բուրումնավետ ջուրերը, բոլորը ան օրը անմիջապես, եղը կրակին վրա թողողը, Պարիկին առաջքը վազեց։ Մայրեր ամենքն ալ ամեն տարիքե, ամեն վիճակե, շատերն իրենց փոքրիկներուն ձեոքը բռնած՝ անոնց հետ մեկտեղ կքալեն։ Դեռ բոբիկ գլխաբաց վազողն ալ կա։ Օ՜ն, հրավեր մը կնիկներուն, երբ նույն ատեն անոնց առջև տարօրինակը ցույցի բերվելու ձայնն ալ կլսցվի:
Մայրեր քաղաքե ու գյուղերու հեռավոր անկյուններեն, եկած ևն, կուգան, ետևե հևիհև եկողներու անվերջ տողանցք մը տեղացի տարազներու պեսպիսությամբ, զատիկ առավոտի մը գույներն ու հանղիսավորությունները կհիշեցնե։ Ծառավետ ընդարձակ դարաստան մըն է տեղը, ուր կուգան լեցվիլ։ Այր մարդ չերևնար բնավ, արուի մը ստվերն ալ չի նշմարվիր ան հոծ էգ զանգվածին քովն ու մեջերը։ Շատ լավ հասկցված է հրավերին իմաստը։ Միայն կիներն են կանչվածները։
Պարիկը գործի վրա է, Պարիկը իր թանկագին փունջը գրկած՝ զվարթ շողեր մը կցրցքնե իր շուրջը, ամեն կողմե հպելի ու ամեն կողմե հաճելի, հրավիրող ժպիտ մը կխրկե իր աչքեն ու մեղրիկ շրթունքներեն։ Արևին ան հարազատ հասկնալի լեզվով ու բանաձևով մը կխոսի։ Մեկ մեկ առջևը կկանչե, ու կարելիորեն կարգ մը կդնե իր արարին ու անոնց մեջ, որոնցմէ հավետ կարևորները կնախընտրե լսել։ Ամառի արմաղանը անոր պիտի տամ կավելցնե, վերջին անգամ, երբ այն մեկը անպայման աոաքինության տերը ճանչնամ, կամ որուն ինք տեր ըլլալու ստույգ ու բարձրաբարբառ վկայությոլնը բերե։
Ժամանակ չանցնիր ահա, գեղի կին մը կըլլա առաջին խոսողը, որուն դեռ ճամփու փոշին ալ քիթին բերանին վրայեն չէ ստկված։
— Ես ան գեղեն կուգամ կըսե, քուրի՛կ, աքաղաղին ձենովն արթնցած՝ շատ արկար ճամփա մը քալեցի, անոր համար ուր ըսին թե՝ հոն «քընծ մեզ աղեկ» մը եկեր՝ մեզի պեսներուն մուրազը պիտի տա, երբ մենք անոր մեր ցավերը ըսելով այդ ցավերուն համբերելու ժրություննիս պատմենք։
Աստված մեկ օրդ հազար ընե, քուրի՛կ, դուն կերևի հրեշտակ մ’ես, որ աստված խրկեր է քեզ մեզի։ Ըսեմ, ըսեմ, ցավս ըսեմ,
